Θέλουμε να φέρουμε όσα περισσότερα κατοικίδια γίνεται, πίσω στα σπίτια τους.
Συνήθως ένα start up ξεκινάει από μια ευχάριστη ή δυσάρεστη εμπειρία που βιώνει κάποιος από τους ιδρυτές. Τι συμβαίνει όταν το κατοικίδιο σου χαθεί; Θα κάνεις μια βόλτα στην γειτονιά/στο πάρκο/στην πλατεία για να το ψάξεις. Εάν είναι εκεί, καλώς. Εάν όχι τι κάνεις; Οι Ανδρέας Μαρούγκας και ο Στέλιος Γενίτσαρης θέλουν να δώσουν λύση στο παραπάνω πρόβλημα. Έτσι ίδρυσαν το PoochPin, που είναι ένας διαδικτυακός τόπος συνάντησης για φιλόζωους οι οποίοι έχασαν ή βρήκαν κάποιο κατοικίδιο με κοινό σκοπό να βρουν οι μικροί μας φίλοι το σπίτι τους. Εκ μέρους της ομάδας του PoochPin μιλήσαμε με τον Ανδρέα Μαρούγκα. Διαβάστε τα όσα ενδιαφέροντα είπε στον Παναγιώτη Λουκά.
Το poochpin.com δημιουργήθηκε μέσα από μια δυσάρεστη εμπειρία, όταν μια φιλική οικογένεια έχασε το σκυλάκι της και το αναζήτησε για πολύ καιρό, δυστυχώς, δίχως επιτυχία. Παρακολουθώντας από κοντά τις έρευνες, διαπίστωσα ότι ενώ πολλοί άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν -η γειτονιά, μερικά site στο internet κλπ- δεν υπήρχε ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένα σημείο στο internet, που όποιος χάνει το κατοικίδιο του, θα ψάξει πρώτα. Κάπως έτσι, εμπνεύστηκα τη δημιουργία του poochpin.
Το poochpin φιλοδοξεί να γίνει το κατεξοχήν σημείο αναφοράς για όσους έχουν χάσει το κατοικίδιο τους και το αναζητούν. Ταυτόχρονα απευθυνόμαστε σε όσους έχουν δει ή έχουν βρει ένα κατοικίδιο που μοιάζει να έχει χαθεί από κάποιο σπίτι -δυνητικά, δηλαδή, στους πάντες. Η διαδικασία είναι απλή: οι χρήστες ανεβάζουν μια αγγελία με τα στοιχεία και τη φωτογραφία του κατοικίδιου που έχασαν ή βρήκαν και μέσω του χάρτη, που είναι κυρίαρχο εργαλείο στις αναζητήσεις, οι δύο πλευρές έρχονται σε επαφή και τετράποδοι και δίποδοι ξανασμίγουν.
Το όραμα της πλατφόρμας συμπίπτει με την βασική επιθυμία των χρηστών της. Θέλουμε να φέρουμε όσα περισσότερα κατοικίδια γίνεται, πίσω στα σπίτια τους. Παράλληλα, στόχος είναι αυτό να επιτυγχάνεται και η υπηρεσία να συνεχίσει να παρέχεται δωρεάν, ενώ τα συνεχώς αυξανόμενα έξοδα να καλύπτονται μέσω εσόδων από ήπια διαφημιστική δραστηριότητα.
Προς το παρόν το portal απασχολεί 3 ανθρώπους με βάση την Αθήνα, ενώ τρέχουμε και μια συνεργασία με κτηνιάτρους και εκπαιδευτές σκύλων, που κατά βάση θα αρθρογραφούν σε μας. Η. πραγματική μας έδρα είναι στο ...cloud. Είμαστε σε διαρκή επικοινωνία -24/7- και έχω την αίσθηση ότι το πράγμα θα ήταν εξίσου λειτουργικό, ακόμα και αν ήμασταν ακροβολισμένοι στα 4 σημεία του ορίζοντα.
Η Ελλάδα παρέχει ένα αλλόκοτο συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες για τις οποίες έχω εικόνα σε ότι αφορά την νεανική επιχειρηματικότητα, καθώς εδώ, οι επιλογές είναι σαφείς. Ατενίζοντας τον ορίζοντα των εργασιακών επιλογών, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι βρίσκεται στο παράθυρο του τετάρτου ορόφου ενός φλεγόμενου κτιρίου. Είτε πηδάει στο κενό του βέβαιου μισθωτού δυστυχήματος, είτε επιχειρεί και επιλέγει να περάσει από φλεγόμενες πόρτες δημοσίων υπηρεσιών και ντουβάρια φορολογιών που του πέφτουν στο κεφάλι. Έχει πλάκα, εκεί που οι νέοι Έλληνες κάποτε έκαναν μπάντες, τώρα κάνουν start up.
Για την Ελλάδα, η πρόκληση είναι εκ των πραγμάτων η ίδια η κερδοφορία. Με το ισχύον εργασιακό δίκαιο και το υπάρχον ασφαλιστικό πλαίσιο, όμως, η πραγματική πρόκληση είναι η επίτευξη κερδοφορίας που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού και θα εξασφαλίζει ένα κοινά επωφελές εργασιακό περιβάλλον. Στη δικιά μας περίπτωση, βέβαια, το PoochPin λόγω και του χαρακτήρα της υπηρεσίας που παρέχει και του γεγονότος ότι καταστατικά, το κέρδος μας απασχολεί, χωρίς να είναι η πρώτη προτεραιότητα μας, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η εργασία είναι ανταποδοτική σε πολλαπλά επίπεδα.
Είναι πολύ νωρίς για απολογισμούς! Το όνειρο μου είναι σε 5 χρόνια το poochpin να έχει καθιερωθεί στην συνείδηση όλων ως η "μηχανή αναζήτησης" χαμένων κατοικίδιων. Ονειρεύομαι μια αποτελεσματικότητα ανάλογη με αυτή του Facebook όταν αναζητά κανείς "χαμένους" συμμαθητές. Με τη διαφορά, ότι όλοι θέλουν να ξαναδούν το κατοικίδιο τους.
Δεν συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες. Η κρίση μείωσε κατά πολύ την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, άρα και το μέγεθος της πίτας που είναι προς κατανομή. Οι διαφορετικές ανάγκες της αγοράς που προκύπτουν από την αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού του καθενός, πράγματι δημιούργησαν ορισμένα κενά (πχ το taxibeat, ή τo Douleutaras.gr, που αποτελούν πλέον σημείο αναφοράς, ίσως να μην είχαν τύχη στην Ελλάδα της διπλής κούρσας και της ξέφρενης ανοικοδόμησης, ελέω αντιπαροχής) αλλά είναι κάπως κοντόφθαλμο να μην αναγνωρίζει κανείς την αδυναμία στήριξης πιο "ορθόδοξων" επιχειρηματικών προσπαθειών, επειδή υπάρχει η -συγκλονιστικά ενδιαφέρουσα- start up σκηνή της χώρας μας.
