Συνέντευξη με τον stand-up κωμικό και ραδιοφωνικό παραγωγό Αλέξανδρο Χαριζάνη. Πώς αντιμετώπισε έναν μεθυσμένο Πολωνό φαν του Νίκου Οικονομόπουλου;  

Ο Αλέξανδρος Χαριζάνης είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες κωμικούς και μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης («Ράδιο Αρβύλα», «Cineλθετε» κ.α.) και της διαφήμισης.

Παιδί της Θεσσαλονίκης, τα τελευταία αρκετά χρόνια βρίσκεται ξανά στη  «στοργική αγκαλιά» της Αθήνας. Στο ραδιόφωνο τον ακούμε καθημερινά από τις 06:00 έως τις 10:00 στη συχνότητα του Red 96.3 και την εκπομπή «RED Morning Show», μαζί με την Κατερίνα Κόρδα και τον Γιώργο Βράτσο.

Από παραστάσεις δεν πάει πίσω, γεμάτο το καλεντάρι του. Αλλά ας μας τα πει καλύτερα ο ίδιος.

-Πού σε βρίσκουμε, βλέπουμε και ακούμε αυτό το διάστημα;

Με ακούτε τις καθημερινές στο πρωινό του Red 96.3 σε μια καινούργια εκπομπή που ξεκίνησε φέτος με τρελή όρεξη και με βλέπετε κάθε Κυριακή στο Λοσάντζελε Comedy Club να παίζω στην παράσταση "Ντροπή". Μαζί με τον Κώστα Κρύο έχουμε ετοιμάσει ένα stand up comedy υπερθέαμα που μπλέκει νέα κείμενα και κωμικά τραγούδια με τον σκηνικό αυτοσχεδιασμό και τα λογοπαίγνια. Και ακριβώς λόγω της πρωινής εκπομπής η παράσταση μας ξεκινάει στις 20:00 για να τελειώσουμε νωρίς, οπότε και το κοινό μπορεί να επιστρέψει με άνεση σπίτι χωρίς το άγχος των μέσων μαζικής μεταφοράς. Καβαντζωμένες καταστάσεις.

-Πώς πήρες την απόφαση πριν από λίγα χρόνια, μαζί με άλλους συναδέλφους κωμικούς, να κατέβεις στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη; Ήταν πριν την πανδημία, σωστά;

Σωστά, αν και επειδή σε πρώτη φάση σπούδασα και δούλευα στην Αθήνα χρόνια και σε δεύτερη ανεβοκατέβαινα συνέχεια για παραστάσεις δεν αισθάνθηκα ποτέ πως άνοιξε κάποιο βαρυσήμαντο κεφάλαιο στην ζωή μου, άσε που η απόσταση δεν είναι δα κάτι το απαγορευτικό. Παλεύεται δηλαδή πιο εύκολα από ό,τι μπορεί να το έχουμε στο μυαλό μας. Και είμαι και από αυτούς που ανεβαίνω πιο συχνά, συνήθως κράζω τους υπόλοιπους πως δεν βλέπουν αρκετά τους γονείς τους. Σιγά το ταξίδι, θέμα όρεξης είναι.

-Δε σου λείπει η Θεσσαλονίκη; Υπάρχουν πράγματα στην Αθήνα που σου θυμίζουν τη Θεσσαλονίκη;

Όπως μπορεί να επιβεβαιώσει κάθε άνθρωπος που ζει σε άλλο μέρος από αυτό που μεγάλωσε, όταν βρεθείς μακριά από τον τόπο των πρώτων αναμνήσεων τότε στην ουσία αρχίζεις και εκτιμάς τα καθημερινά ερεθίσματα που βίωνες εκεί. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με την πόλη και το πως είναι οικοδομημένη (τις "γωνιές της αστικής ζούγκλας" που λένε τα χιπστερομπλογκ) είτε με τους ανθρώπους που μοιραία δεν μοιράζεσαι την, έστω ανιαρή, καθημερινότητα σου.

Όμως κάθε φορά που αλλάζεις μέρος θα συναντήσεις περίπου τα ίδια. Από τον καραγκιόζη που μένει στον ίδιο δρόμο και κάνεις πως μιλάς στο κινητό για να μην τον χαιρετήσεις - μέχρι τον κουρέα που για να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει κάνεις μισό χρόνο δοκιμές και αρκετές φορές είσαι και σαν γίδι απ' τα στραβοκουρέματα. Ομοιότητες υπάρχουν αρκετές, λίγα είναι τα διαφορετικά. Οι μετακινήσεις και γενικά η κίνηση στους δρόμους είναι σταθερά ανέκδοτο και στις δύο πόλεις. Το πάθος των ανθρώπων που στήνουν καλλιτεχνικές δραστηριότητες είναι επίσης το ίδιο. Όπως και οι τρικλοποδιές που πρέπει να αποφύγουν κάνοντας αυτοσχέδιες ταρζανιές, καθαρά από μεράκι.

-Σε έχουν σταματήσει στο δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ για να σου πουν «εσύ είσαι η φωνή;».

Συμβαίνει, ναι. Πάντα είναι αμήχανο, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

-Τι ήρθε πρώτο σε εσένα, το ραδιόφωνο ή η stand-up κωμωδία; Ποιο αγαπάς πιο πολύ;

Είμαι από τους πολύ τυχερούς που ήξεραν από πολύ μικρή ηλικία με τι θα ασχοληθούν. Με το που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο είδα πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να με ενδιαφέρει να κάνω εκτός από κάποιου είδους κωμωδία. Από εκεί και πέρα το ραδιόφωνο, το stand-up, τα βίντεο, το θέατρο, η μουσική και η τέχνη γενικότερα είναι όλα κάτω από την ομπρέλα του γέλιου. Προφανώς και αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι η ζωντανή εμφάνιση με κοινό, δεν υπάρχει κάτι που να πλησιάζει έστω και λίγο αυτή την εμπειρία.

-Πώς θα χαρακτήριζες το στυλ κωμωδίας σου; Γνωστό ότι μπλέκεις πολύ με τα λογοπαίγνια και τη μουσική.

Εννοείται, καθώς προσφέρουν μια δικαιολογία και ένα συγχωροχάρτι για να ασχοληθείς από εντελώς ανώριμα πράγματα μέχρι πιο τζιζ θέματα. Είναι και τι βολεύει τον καθένα βέβαια. Το λογοπαίγνιο έχει μια αποδεκτή χαζομάρα στην οποία όλοι είμαστε συνεννοημένοι πως τώρα λέμε μπούρδες - και μας αρέσει.

Η μουσική κωμωδία από την άλλη είναι η ιδανική συνθήκη για να "ντύσεις" ένα αστείο με soundtrack, σαν να κάνεις σινεμά με φτηνά μέσα. Όχι πως δεν έχει την δυσκολία της, το αντίθετο. Στο κωμικό μουσικό πρότζεκτ "Μη Άσματα" που έχουμε με τον Θάνο Αυγερινό κάποιες φορές σπαταλάμε άπειρο χρόνο για να τελειοποιήσουμε κάτι σχεδόν ασήμαντο που θα εμφανιστεί ελάχιστα στο κοινό και ενδεχομένως να μην κάνει και καμιά σημαντική διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Αλλά το κάνουμε με ιδιαίτερη ζέση, δικαιώνοντας κάθε γονέα που είπε ποτέ στο παιδί του "αν έδειχνες τόση αφοσίωση και στα μαθήματά σου τώρα θα ήσουν αστροναύτης".

-Τι θέλεις να μεταδώσεις στο κοινό μέσα από μία ζωντανή παράσταση; Και τι θέλεις να εισπράξεις;

Ιδανικά θα ήθελα την ώρα που βρίσκεται κάποιος σε παράσταση μας να μην έχει τίποτε άλλο στο κεφάλι του εκτός από αυτό που βλέπει εκείνη την στιγμή. Να έχουμε καταφέρει να βγουν τα προβλήματα και οι σκοτούρες του έξω από τον χώρο και για όση ώρα είμαστε εκεί να περάσουμε καλά.

Όσον αφορά το τι θα ήθελα να εισπράξω, δεν θα πω τις κριντζιές "την αγάπη του κόσμου, την αποδοχή" και τέτοια, ούτε το κωμικά προφανές αστείο "να εισπράξουμε κάνα φράγκο γιατί έχουμε και λογαριασμούς". Δεν έχω στο μυαλό μου να εισπράξω κάτι, το κάνω γιατί αυτό έχω επιλέξει να κάνω και αυτό θα έκανα ούτως ή άλλως. Ρηχή απάντηση, αλλά τι να γίνει.

-Υπήρξαν στιγμές σε παραστάσεις που σε έκαναν να αισθανθείς άβολα και μετά να τις θυμάσαι και να γελάς;

Όταν στήναμε την βιντεοσκόπηση για τα "Μη Άσματα" με τον Θάνο Αυγερινό είχαμε κάνει μια μικρή περιοδεία για να δοκιμάσουμε ιδέες και να δούμε αν είναι όντως αστείο ή γελάμε μόνο εμείς οι δύο σαν χαζοβιόληδες με τις σαχλαμάρες μας. Μια από τις παραστάσεις ήταν στην Κατερίνη όπου παίξαμε σε ένα μαγαζί σε πεζόδρομο με ιδιαίτερη διαρρύθμιση.

Εμείς στεκόμασταν στην μια μεριά του πεζόδρομου, το κοινό από την άλλη και ανάμεσα μας περνούσε κόσμος που έκανε την βόλτα του χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στο τι κάνουμε. Δεν είχαμε την ψευδαίσθηση πως ανεβάζαμε Λόρκα για να χρειάζεται 100% την προσοχή του θεατή, αλλά όσο να πεις το να υπάρχει ανάμεσα στο κοινό και στο δρώμενο ένα συνεχόμενο σουλάτσο από παιδάκια που παίζουν μπάλα, κάγκουρες με τραπ σε bluetooth ηχεία, γιαγιάδες που γυρνάνε από τον εσπερινό και χίλιους δυο άλλους Κατερινιώτες, ε δεν είναι και η ιδανική συνθήκη παράστασης.

Όπως και να έχει, εμείς το διασκεδάζαμε και κάναμε κανονικά την φάση μας, μέχρι που σκάει μπροστά μας μεθυσμένος Πολωνός τουρίστας που έτρωγε ψάρια με την παρέα του στο διπλανό μαγαζί, βγάζει το κινητό του και μας δείχνει σε απόσταση αναπνοής φωτογραφία του Νίκου Οικονομόπουλου, λέγοντας μας με αξιοσημείωτη σούρα "play this". Το χάος ήταν τόσο καθολικό που κανείς δεν κατάλαβε πως η παράσταση είχε διακοπεί και εμείς προσπαθούσαμε να απομακρύνουμε έναν μεθύστακα που νόμιζε πως ήμασταν εκεί για τουριστική ατραξιόν. Αξέχαστο.

-Υπάρχουν σχέδια και ανακοινώσεις για το 2024; Τι καλό ετοιμάζεις;

Συνεχίζουμε σίγουρα μέχρι το Πάσχα την "Ντροπή" κάθε Κυριακή στο Λοσάντζελε Comedy Club. Το Σάββατο 23 Μαρτίου έχουμε live "Μη Άσματα" στην Αρχιτεκτονική Stage στο Γκάζι και το καλοκαίρι κάπου θα μας βρείτε με την άλλη ανίερη σύμπραξη που ακούει στο όνομα "6 Στην Σκηνή" παρέα με Μιχάλη Μαθιουδάκη, Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, Ηλία Φουντούλη, Άγγελο Σπηλιόπουλο και Θάνο Αυγερινό. Και εννοείται κάθε πρωί στον Red 96.3. Η ξεκούραση είναι υπερεκτιμημένη.

Οι επόμενες παραστάσεις του Αλέξανδρου Χαριζάνη στην Αθήνα:

“Ντροπή” κάθε Κυριακή στο Λοσάντζελε Comedy Club:

https://www.more.com/theater/ntropi-aleksandros-xarizanis-kostas-kryos/

“Μη Άσματα” 23 Μαρτίου 2024 στην Αρχιτεκτονική:

https://www.ticketmaster.gr/showEventInformation.html?idEvent=2006527