H αγάπη, μπορεί να είναι σε ρήξη με το δομημένο αξιακό σύστημα της κοινωνίας, όμως είναι σε απόλυτη αρμονία με την Ανθρωπιά
Το πρώτο πράγμα που σου έμαθαν ήταν να ντρέπεσαι για αυτό, να αισθάνεσαι παράταιρος (ακόμη κι ένοχος-κυρίως ένοχος), σε ανάγκασαν να το κρύψεις και να το θάψεις μέσα σου σα να μη συμβαίνει, σε έκαναν να αισθάνεσαι σαν να είσαι η μεγαλύτερη απειλή του κόσμου. Η έλλειψη ενσυναίσθησης ή σωστότερα η έλλειψη ανθρωπιάς είναι βασικό χαρακτηριστικό του κόσμου στον οποίο ζούμε, και ίσως να μην υπάρχει πιο τρανή απόδειξη για αυτό από τη καταπίεση που βιώνουν από άλλους (είτε είναι γονείς, είτε φίλοι, είτε συγγενικός περίγυρος, είτε εργασιακό περιβάλλον, είτε σχολείο, είτε Πανεπιστήμιο) άνθρωποι για το βασικότερο τους ένστικτο. Το ένστικτο που δεν σε χαρακτηρίζει για περιορισμένο χρόνο, για μερικές ώρες, αλλά για κάθε λεπτό της ζωής σου. Η σεξουαλικότητα δεν είναι τόσο απλό κεφάλαιο όπως οι άλλες δύο βιολογικές μας ανάγκες (το φαγητό και ο ύπνος), αλλά όλη μας η ζωή. Κι όσο όλοι οι straight αυτού του πλανήτη θεωρούνται απολύτως συμβατοί με το ασθητικό, αξιακό, θρησκευτικό, κοινωνικό σύστημα, άλλο τόσο δεν θεωρούνται τίποτα από όλα αυτά όσοι ανήκουν στις LGBT ομάδες.
Είδαμε ότι η ρητορική μίσους δεν περιορίζεται μόνο στα ρατσιστικά σχόλια σε πρωινές εκπομπές, σε hate speech κάτω από δημοσιεύσεις για το Gay pride στο Facebook και φυσικά στο δρόμο. Το μίσος για το διαφορετικό κοστίζει ζωές. Πριν λίγες μέρες του 20χρονου στο Ιράν ο οποίος αποκεφαλίστηκε από την οικογένειά του επειδή αποκάλυψε πως ήταν γκέι. Πριν ακριβώς τρία χρόνια του Ζακ Κωστόπουλου όταν ο κοσμηματοπώλης κλώτσησε μέχρι θανάτου «για να προστατεύσει τη περιουσία του» μαζί με τους αστυνομικούς. Η ρητορική μίσους στοιχίζει ακόμη τις ζωές ανθρώπων που ακόμα βρίσκονται εν ζωή. Όταν οι προσπάθειες για υιοθεσία από ένα ομόφυλο ζευγάρι πέφτουν στο κενό (όχι γιατί δεν είναι μορφωμένοι, όχι γιατί δεν έχουν αρκετά περιουσιακά στοιχεία, όχι γιατί είναι ξένοι) αλλά επειδή είναι ομοφυλόφιλοι-κι αυτό είναι υπεραρκετό για να φάνε πόρτα από το σύστημα- τότε κι αυτό ένας μικρός κοινωνικός θάνατος είναι.
Η ρητορική μίσους δεν έχει ηλικία γιατί είναι απόρροια της έλλειψης παιδείας, δεν έχει σχέση με τη μόρφωση. Αυτό το συνειδητοποιήσαμε για άλλη μία φορά πριν λίγους μήνες όταν ο κύριος Γιώργος Καπουτζίδης μπήκε στο στόχαστρο, απειλήθηκε με δικαστήρια, κι όλα αυτά γιατί η κοινωνία των συντηρητικών ανθρώπων- για να μη πούμε άξεστων- θεωρεί εγκληματικό για τα μάτια των παιδιών που ανήκουν στην ελληνική οικογένεια να έρχονται σε επαφή με την Αγάπη. Όμως, οι ίδιοι που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να περάσουν στη φιλοσοφία ζωής των παιδιών τους-των αυριανών ενηλίκων- αισθήματα μίσους, ρατσισμού, ομοφοβίας θεωρούν πως είναι τα κατάλληλα πρότυπα (!). Η ρητορική μίσους δεν είναι μόνο δημόσια, είναι και άτυπη. Είναι τα προσβλητικά σχόλια (τα δήθεν πειράγματα) που δέχονται συμμαθητές τους από άλλα παιδιά για την επιλογή των ρούχων τους, της ιδιοσυγκρασίας τους. Είναι όλα αυτά τα πειράγματα που πριν έξι χρόνια στάθηκαν αιτία για να βρεθεί νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης (από τέτοια, αθώα πειράγματα).
Όσο υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν μπορούν να κοιτάξουν με την ίδια υπερηφάνεια που κοίταξαν τα παιδιά τους όταν τα είδαν πρώτη φορά, όσο τόσο θρασύδειλα άνθρωποι της εξουσίας εκμεταλλεύονται τις ομάδες LGBT για το εκλογικό τους προφίλ, όσο κυκλοφορούν έξω αλλά και στα social media άνθρωποι που εύχονται θάνατο, πυρά και ασθένειες για άλλους ανθρώπους, τόσο θα δυναμώνουν οι φωνές των κινημάτων, των υποστηρικτών τους, τόσο θα γεμίζουν οι δρόμοι κάθε Ιούνιο από τα χρώματα της υπερηφάνειας, από τα χρώματα της αγάπης. Κι η αγάπη, μπορεί να είναι σε ρήξη με το δομημένο αξιακό σύστημα της κοινωνίας, όμως είναι σε απόλυτη αρμονία με την Ανθρωπιά.
