Ο ανερχόμενος σχεδιαστής κόμικς και γελοιογράφος μιλάει για τους «Έγκλειστους», την επιστροφή των φεστιβάλ κόμικς και την σάτιρα στα χρόνια του COVID.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την εποχή μετά την πανδημία; Ας περιμένουμε λιγουλάκι ακόμα, δεν ξέρεις ποτέ τι φέρνει το αύριο. Το αισιόδοξο του πράγματος, μέσα στην όλη αβεβαιότητα, είναι ότι τουλάχιστον επέστρεψαν τα φεστιβάλ κόμικς -μετά από μία μεγάλη παύση λόγω του κορωνοϊού- και μαζί με αυτά επέστρεψαν οι δημιουργοί και ο κόσμος που τους στηρίζει. Βέβαια, οι δημιουργοί κόμικς δεν είχαν πάει πουθενά, παρέμειναν στις επάλξεις. Άλλωστε, δεν άλλαξε και πολύ η ρουτίνα, αλλά όπως και να το κάνουμε, η πανδημία μας επηρέασε όλους αρνητικά. Οι κυκλοφορίες νέων κόμικς συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό, αλλά έλειπε αυτό, η επαφή και η επικοινωνία με τον κόσμο και τους φίλους των κόμικς.
Τον 24χρονο σκιτσογράφο-γελοιογράφο από τον Κόρινθο, Περικλή Κουλιφέτη, τον ανακάλυψα τη φετινή χρονιά και μέσα από δύο κυκλοφορίες του. Πρώτη, το κόμικ «Οι Έγκλειστοι», εκεί που ένα παχουλό -κλεισμένο στο κλουβί- καναρίνι, συνομιλεί με τον ιδιοκτήτη του, με τον δεύτερο να προσπαθεί μάταια να την «παλέψει» με την πανδημία. Σχεδόν ταυτόχρονα, πολύ όμορφη και η συμμετοχή του στο συλλογικό βιβλίο κόμικ «Μουσικά Καρέ», μία επιτυχημένη προσπάθεια εικονογράφησης αγαπημένων τραγουδιών του ελληνικού και του διεθνούς ρεπερτορίου. Ο Περικλής εικονογράφησε το τραγούδι «Δημοσθένους Λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου. Μετά από αυτά, δεν γινόταν να μην ψάξω για τους άλλους τίτλους του, όπως την απολαυστική αυτοέκδοση «Οι Συγκάτοικοι».
Λίγες μέρες μετά το Comicdom Con και το LA Comics Festival, πώς σε βρίσκουμε; Πάντα καλοδεχούμενη η επιστροφή στα φεστιβάλ και στην επαφή με τον κόσμο;
Με βρίσκετε ενθουσιασμένο και γεμάτο θετική ενέργεια! Η δημιουργία ενός κόμικ είναι μοναχική διαδικασία και η ζωντανή επαφή με το κοινό σε γεμίζει με πολλά ευχάριστα συναισθήματα. Γενικά, αυτό το μπαράζ διοργανώσεων του φετινού καλοκαιριού (Comics n' Beer, LACF, Comicdom, Chaniartoon) έδειξε πόσο πολύ ανάγκη έχουν τα φεστιβάλ τόσο οι δημιουργοί όσο και το κοινό.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τα κόμικς και πώς εξελίχθηκε αυτό στη συνέχεια;
Τα κόμικς τα έμαθα ως αναγνώστης σε πολλή μικρή ηλικία και - καθώς ήταν το «κοντινότερο» που μπορούσα να κάνω σε κινούμενα σχέδια- ξεκίνησα στα επτά να φτιάχνω τα δικά μου. Ανάμεσα σε όλα τα αναγνώσματά μου, το περιοδικό ΚΟΜΙΞ των εκδόσεων Τερζόπουλος, που προέβαλε με αφιερώματα τους δημιουργούς, τη διαδικασία και τη σημασία γενικώς των κόμικς στα παιδιά, ήταν που με έκανε να τα εκτιμήσω παραπάνω και να λέω κι εγώ τα κόμικς «9η Τέχνη». Κι έτσι μου μπήκε το μικρόβιο από παιδί να γίνω δημιουργός κόμικς.
Από τότε δεν παράτησα καθόλου τα μολύβια μου, εστίασα στα κόμικς, στην πολιτική γελοιογραφία και γενικά στην σκιτσογραφία, μπήκα στη σχολή Εικαστικών Τεχνών κ’ Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα και στα 18-19 μου ξεκίνησα τη συνεργασία με το Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών και κυκλοφόρησα το 1ο μου κόμικ στο The Comic Con της Θεσσαλονίκης. Από εκεί και μετά, αρχίσατε να με μαθαίνετε.
Πολλά από τα καρέ και γελοιογραφίες σου έχουν έντονο το πολιτικό σχόλιο. Σίγουρα είσαι και μέσα στη γενιά που μεγάλωσε με κάθε λογής κρίσεις (μνημόνια, πανδημία). Τι θέλεις να πεις μέσα από τις γελοιογραφίες σου;
Το έθεσες πολύ σωστά. Η γενιά μου πέρασε τα παιδικά της χρόνια στον νεοπλουτισμό και τη φούσκα του 2000 και την ενηλικίωσή της στην οικονομική κρίση και τα μνημόνια του 2010. Δύσκολα, νομίζω, δεν αποκτάς μια κάποια πολιτική συνείδηση έχοντας ζήσει αυτά, έστω και μηδενιστική. Έτσι κι εγώ. Παρακολουθώντας από μικρός τις πολιτικές εξελίξεις (ο πατέρας μου δεν μπορούσε χωρίς ειδήσεις και εφημερίδες στο σπίτι) έχω μάθει και δεν μπορώ μα μην τις σχολιάζω με τα σκίτσα μου, ακόμα και όταν με γεμίζουν (πολύ συχνά) με αρνητική ενέργεια. Δεν νιώθω πως είμαι κάποια πολιτική αυθεντία κι ούτε κρατάω σταθερή παρουσία στον χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας, απλώς σχολιάζω όταν προλαβαίνω όσα μου φαίνονται λάθος.
Τι δουλειές έχεις κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής;
Οι δουλειές μου που έχω κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής είναι «Η Αληθινή Ιστορία του Κόσμου» και τα δύο τεύχη της σειράς «Οι Συγκάτοικοι» σε σενάριο Παύλου Δαμιανίδη. Όλα αυτά ως αυτοεκδόσεις. Φέτος, οι εκδόσεις Μικρός Ήρως μου έκαναν την τιμή να εκδώσουν τους «Έγκλειστούς» μου και να συμμετάσχω στο συλλογικό έργο «Μουσικά Καρέ».
Κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκαν οι «Έγκλειστοι»;
Οι Έγκλειστοι ξεκίνησαν ως επεισόδια στριπ που ανέβαζα ανά δύο μέρες στα social μου κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Ξεκίνησαν, δηλαδή, σαν άμυνα και ανάγκη μετάδοσης χιούμορ στον κόσμο απέναντι στην πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούσαμε. Μέσα σε έναν χρόνο μαζεύτηκαν, τελικά, αρκετές σελίδες και η έκδοσή τους ήταν πια μονόδρομος. Σίγουρα το βιβλίο αυτό θα μείνει σαν ένα παιδί της εποχής του, σαν ένα σουβενίρ παράξενου καιρού, αλλά πιστεύω πως έχει και αρκετά μηνύματα παντός καιρού.
Θα δούμε το πουλί, τον Αγαθοκλή, που γνωρίσαμε στους «Έγκλειστους», σε κάποια νέα σειρά; Τι συμβολίζει ο Αγαθοκλής;
Ο Αγαθοκλής είναι το μήνυμα παντός καιρού: είναι το ειρωνικό μάτι της φύσης που στραβοκοιτάζει τους ανθρώπους όταν μεγαλοπιάνονται. Οι άνθρωποι έχουμε χτίσει τους πολιτισμούς μας πάνω στις πλάτες των ζώων, των φυτών, της γης και δεν το πολυσκεφτόμαστε, το θεωρούμε τόσο δεδομένο όσο το να περπατάμε στα δύο μας πόδια. Καταστάσεις σαν της πανδημίας ή της κλιματικής αλλαγής, που αρχίζουμε να βιώνουμε, είναι που μας κάνουν να το συνειδητοποιούμε. Και, πιστεύω, θα το συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο στα επόμενα χρόνια. Έτσι γεννήθηκε και ο Αγαθοκλής στο μυαλό μου. Το αν θα ξαναδείτε το παχουλό μου καναρίνι θα το δείξει ο καιρός, έχω πάντως κάποια σχέδια στα σκαριά...
Επίσης, μέσα από το συλλογικό έργο «Μουσικά Καρέ», εικονογράφησες το τραγούδι «Δημοσθένους Λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου. Δύσκολο εγχείρημα;
Αρκετά! Είναι ένα τραγούδι φορτωμένο με αρκετά μηνύματα και αλληγορίες και, γνωρίζοντας πως το αποτέλεσμα θα το έβλεπε και θα το έκρινε ο ίδιος ο Σαββόπουλος, μου έκοβε λίγο τα πόδια! Αλλά είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια του και -αυτό και κάποια ακόμα δικά του- ήθελα πάντα να τα εικονογραφήσω. Για αυτό και προσπάθησα να «σπρώξω» τον εαυτό μου παραπέρα από τα όριά του και να φτιάξω ένα λίγο πιο «εκτός των νερών μου» κόμικ.
Τι νέες εκδόσεις ή projects να περιμένουμε από εσένα στο προσεχές μέλλον;
Σίγουρα, θα δείτε την έκδοση και την ολοκλήρωση του «Οιδίποδα Μαδαφάκα», της σειράς κόμικ που δημοσίευα στο διαδικτυακό περιοδικό Comic Cultura από το 2019 μέχρι και φέτος και που πρόκειται για μια σατιρική εκδοχή (και εξέλιξη) του μύθου του Οιδίποδα. Από εκεί και μετά, θα συνεχίσετε να με βλέπετε κάθε μήνα στο Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών καθώς θα ετοιμάζω άλλο ένα «εκτός των νερών μου» μεγάλο κόμικ, ένα ιστορικό θρίλερ αρχαιοκαπηλίας (δεν λέω τίποτε άλλο!). Και ίσως να ξαναδείτε τον Στάθη και τον Αγαθοκλή σε νέες περιπέτειες ...
