Πολιτική Ανυπακοή του Χένρι Ντέιβιντ Θορώ
Αν η φύση της αδικίας είναι τέτοια που απαιτεί από σας να γίνετε φορείς της σε βάρος κάποιου άλλου, καλύτερα παραβιάστε τον νόμο.
Η Πολιτική ανυπακοή του Χένρι Ντέιβιντ Θορώ εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1849. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να ξαφνιάζει με την πρωτοτυπία της. Δεν είναι απλώς ένα καταγγελτικό δοκίμιο για την καταχρηστική άσκηση της εξουσίας από τους κυβερνώντες που πατούν στη δεδομένη –γι’ αυτούς– συναίνεση της πλειοψηφίας. Ορίζοντας τον άνθρωπο ως απόλυτο ρυθμιστή της σχέσης κράτους-πολίτη, η Πολιτική ανυπακοή είναι πρωτίστως μια οικουμενικού χαρακτήρα διακήρυξη της ανεξαρτησίας του ατόμου. Ένα απέριττο μνημείο ελεύθερης σκέψης και κρυστάλλινου λόγου που θα εμπνέει για πολλά χρόνια ακόμη όσους επιλέγουν να σκέφτονται και να πράττουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.
Ο Θόρω (ή Θορώ) διακήρυξε με τα κείμενά του και όλη τη στάση ζωής του την απόλυτη ανάγκη του ατόμου να ζει ελεύθερα και σε αρμονία με το φυσικό του περιβάλλον. Ενέπνευσε πλήθος συγγραφέων, διανοητών, οικολογικών και πολιτικών θεωριών και κινημάτων αντίστασης από τον 19ο αιώνα μέχρι και τις μέρες μας.
Ο Χένρι Ντέιβιντ Θόρω (Henry David Thoreau, 12 Ιουλίου 1817 − 6 Μαΐου 1862) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος, φυσιοδίφης, συγγραφέας και ποιητής από το Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Είναι περισσότερο γνωστός για το βιβλίο του Γουόλντεν (Walden), μία αναζήτηση της απλής ζωής σε φυσικό περιβάλλον. Και για το δοκίμιό του Resistance to Civil Government ή Civil Disobedience (= «Πολιτική ανυπακοή»), ένα επιχείρημα υπέρ της ανυπακοής προς ένα άδικο κράτος.
Συνολικά, τα γραπτά του Θόρω γεμίζουν περίπου 20 τόμους. Στο πεδίο της φυσικής ιστορίας, προφήτευσε τις μεθόδους και τα ευρήματα της οικολογίας. Ενδιαφερόταν επίσης για την επιβίωση σε εχθρικό περιβάλλον, ή έναντια στις ιστορικές μεταβολές και στη φυσική φθορά. Ταυτόχρονα υποστήριζε την εγκατάλειψη της σπατάλης και των αυταπατών προκειμένου να ανακαλύψουμε τις αληθινές και ουσιώδεις ανάγκες της ζωής.
Σε όλη τη ζωή του υπεστήριξε την κατάργηση της δουλείας, δίνοντας διαλέξεις σχετικά. Κάποτε χαρακτηρίζεται ως αναρχικός, παρότι η Πολιτική ανυπακοή του καλεί περισσότερο για τη βελτίωση και όχι για την κατάργηση του κράτους.
