Ευπρόσδεκτο φθινοπωρινό δώρο για τους απανταχού λάτρεις της σειράς Downton Abbey: μια κινηματογραφική μεταφορά, η οποία μένει πιστή στον μύθο που δημιούργησε η τηλεοπτική διαδρομή...
Μετά τους πρώτους δύο (και καλύτερους) κύκλους της πασίγνωστης σειράς του Τζούλιαν Φέλοους, η οποία μας έφερε σε επαφή με δύο κόσμους που κινούνταν παράλληλα –της αριστοκρατικής οικογένειας Κρόλεϊ και του υπηρετικού της προσωπικού– ακόμα και οι πιο φανατικοί λάτρεις του Downton Abbey παραδεχτήκαμε ότι αργά μα σταθερά είχε μετατραπεί σε υψηλής αισθητικής σαπουνόπερα. Ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο τηλεοπτικό παραμύθι διαρκείας, στο οποίο τα δράματα και οι χαρές διαδέχονταν το ένα το άλλο με ταχύτητα πολυβόλου, μην επιτρέποντας στο κοινό να βαρεθεί, αλλά ούτε και να προλάβει να τρανταχτεί από ακραία συναισθήματα.
Με λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότερες από τις μικρές ιστορίες που εκτυλίσσονταν ταυτόχρονα, ολοκληρώνονταν χωρίς μεγάλη καθυστέρηση· για να αντικατασταθούν από άλλες, πριν η ανησυχία του κοινού μεταμορφωθεί σε αγωνία και η ικανοποίηση σε παραλήρημα ενθουσιασμού. Μέσα από τους έρωτες, τα πάθη, τα μυστήρια, τους ανταγωνισμούς και τις προκλήσεις που βίωναν εξίσου οι προνομιούχοι και μη ήρωες, το βασικό επιδιωκόμενο συναίσθημα ήταν η έντονη συμπάθεια. Η οποία σταδιακά θα γεννούσε τη μικρή ή μεγάλη ταύτιση με πρόσωπα και καταστάσεις, τσιμεντώνοντας έτσι τη συνήθεια του τηλεθεατή και την ανάγκη του να καθίσει ξανά και ξανά μπροστά στην οθόνη του· για να διαπιστώσει ανακουφισμένος ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση.
Στο μεταξύ, στο φόντο των ανθρώπινων περιπετειών, η εποχή γύρω από το Downton (και αναπόφευκτα εντός του) άλλαζε. Χωρίς να επιμένει υπερβολικά στο ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο των αρχών του 20ού αιώνα, ο Φέλοους μας πέρασε απαλά από πολέμους, μας σύστησε τις νεογέννητες, τότε, τεχνολογίες και μόδες και φώτισε τις σταδιακές, καθοριστικές αλλαγές νοοτροπίας σχετικά με τη θέση της γυναίκας, τον διαχωρισμό των τάξεων και τα ήθη. Αυτό, όπως και η καταδεκτική, ευγενής και βολικώς ανοιχτόμυαλη προσωπικότητα του καλόκαρδου πάτερ φαμίλια (Χιου Μπόνβιλ) και της Αμερικανίδας συζύγου του (Ελίζαμπεθ Μακγκάβερν), ήρθαν να αποστομώσουν διακριτικά όσους τηλεθεατές ένιωσαν άβολα με το δίπολο «άρχοντας-υπηρέτης» που διαπνέει το όλο πρότζεκτ.
Το μεγάλο ατού της σειράς ήταν φυσικά οι χαρακτήρες, στους οποίους έδωσε πνοή ένα ευφυώς διαλεγμένο καστ –με κορυφαία επιλογή τη Μάγκι Σμιθ στον ρόλο της δαιμόνιας γιαγιάς της οικογένειας. Η οποία, κάτω από το φαινομενικά αδιαπέραστο, βρετανικό και άκρως αριστοκρατικό της λούστρο, κρύβει πολύ περισσότερο χιούμορ, ευαισθησία και προοδευτικότητα από όσο θα περίμενε κανείς από μια γαλαζοαίματη της εποχής της. Οι ξεκαρδιστικές, καυτερές αλλά και σοφές ατάκες της Βάιολετ Κρόλεϊ έγιναν viral, και δικαιολογημένα η ηρωίδα της Σμιθ βρίσκεται στο επίκεντρο και της ταινίας, κλέβοντας για πολλοστή φορά την παράσταση.
Γενικώς, όλα όσα νοστάλγησαν οι θαυμαστές της τηλεοπτικής σειράς απαντώνται και στην κινηματογραφική της μεταφορά. Οι γνώριμοι, αξιαγάπητοι ήρωες ξεκινούν από εκεί όπου τους αφήσαμε (προχωρούν και λίγο παρακάτω, ικανοποιώντας και τις σημερινές κοινωνικές απαιτήσεις), τα διακριτικά αποστάγματα σοφίας και η απαραίτητη δόση συγκίνησης δεν λείπουν, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι, όπως αναμενόταν, εντυπωσιακά, οι ρυθμοί ταχείς και οι κακοί λύκοι εξολοθρεύονται αβίαστα, χωρίς καμία κοκκινοσκουφίτσα να θυσιαστεί.
Εκείνο που ίσως ενοχλήσει είναι η σεναριακή αφορμή της ταινίας: η επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στο Downton και η απίστευτη αναστάτωση που προκαλεί, από τους επάνω ορόφους μέχρι (κυρίως) τα υπόγεια. Προφανώς είναι ταινία εποχής –και δη μιας συγκεκριμένης αγγλικής εποχής– και ως θεατής καλείσαι να συμβαδίσεις με τη συγκεκριμένη επιταγή για να χαρείς το θέαμα. Όμως δυσκολεύεσαι να μην αναδευτείς αμήχανα στο κάθισμά σου όταν συνειδητοποιείς πόσος κόπος, πόση αγωνία και πόση ίντριγκα γεννιούνται με αποκλειστικό στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση της ελίτ· με μοναδικό έπαθλο τον βεβιασμένο, σχεδόν απρόσωπο έπαινο του ηγεμόνα προς έναν ολόκληρο μηχανισμό εργατικών μυρμηγκιών. Ευτυχώς, το συνειδητοποιεί και η Λαίδη Μαίρη (Μισέλ Ντόκερι), παρέχοντας στον Τζούλιαν Φέλοους το άλλοθι που χρειάζεται για να μην ανασηκωθούν υπερβολικά πολλά ενοχλημένα φρύδια.
Ο Πύργος του Ντάουντον είναι εκείνο που περιμέναμε. Για τους φανς της οικογένειας Κρόλεϊ, αυτό το φρέσκο, μεγάλης διάρκειας επεισόδιο αποτελεί ευπρόσδεκτο φθινοπωρινό δώρο. Ένα γλυκό παραμύθι το οποίο, κάτω από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα που κάποιοι θαυμάζουν μυστικά και άλλοι επικρίνουν φανερά, αποκαλύπτει έξυπνα τις θερμές πινελιές μιας ανθρωπιάς που μας αφορά όλους.
Ηνωμένο Βασίλειο 2019
Σκηνοθεσία: Μάικλ Ένγκλερ
Πρωταγωνιστούν: Χιού Μπόνβιλ, Λόρα Καρμάικλ, Τζιμ Κάρτερ, Μπρένταν Κόιλ, Μισέλ Ντόκερι, Κέβιν Ντόιλ, Τζόαν Φρόγκατ, Μάθιου Γκουντ, Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν, Μάγκι Σμιθ, Ιμέλντα Στάντον, Φίλις Λόγκαν
Διανομή: Tulip Entertainment
Πηγή: Avopolis.gr/Μαρίνα Τσικλητήρα
