Παρά τις εντυπωσιακές σκηνές δράσεις και τις δυνατές ερμηνείες, η νέα ταινία του Baumbach υστερεί σε συνοχή και χάνει τελικά τον συνολικό προσανατολισμό της.
Παρά τις εντυπωσιακές σκηνές δράσεις και τις δυνατές ερμηνείες, η νέα ταινία του Baumbach υστερεί σε συνοχή και χάνει τελικά τον συνολικό προσανατολισμό της. Της Ναταλίας Πετρίτη.
Έχοντας προσφέρει στο κοινό αγαπημένες και πολυβραβευμένες ταινίες όπως τα The Squid and the Whale, Frances Ha και το πιο πρόσφατο Marriage Story, ο Noah Baumbach θεωρείται ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες των δύο τελευταίων δεκαετιών, με τις δουλειές του να αποφέρουν συγκρίσεις με ιδιαίτερα σημαντικούς δημιουργούς όπως ο Jim Jarmusch, ακόμα και ο François Truffaut. Όταν λοιπόν διέρρευσε η είδηση ότι ο Baumbach ετοίμαζε την επόμενη ταινία του για το Netflix, βασιζόμενος στον Λευκό Θόρυβο του εμβληματικού Αμερικανού λογοτέχνη, Don DeLillo, οι σινεφίλ κύκλοι αλλά και οι λάτρεις της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας που ο DeLillo εκπροσωπεί – ή της οποίας, θα λέγαμε, ηγείται – δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους για το εκρηκτικό πάντρεμα που διαμηνυόταν για το τέλος του 2022 στη μεγάλη οθόνη. Ίσως όμως η αποτυχία του Baumbach να διασκευάσει τις Διορθώσεις του Jonathan Franzen λίγα χρόνια πριν για λογαριασμό του ΗΒΟ να ήταν προφητική και για αυτό που θα ερχόταν στη συνέχεια, με τον κινηματογραφικό Λευκό Θόρυβο του ίδιου να διχάζει, και μάλλον τελικά να απογοητεύει, κοινό και κριτικούς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Αποφασίζοντας φιλόδοξα να μας μεταφέρει πίσω στα ‘80s, όταν και γράφτηκε το βιβλίο και όπου εξελίσσεται η πλοκή του, ο Baumbach αφηγείται στον Λευκό Θόρυβο την ιστορία της οικογένειας του Jack Gladney, πανεπιστημιακού με ειδίκευση στις σπουδές γύρω από τον Χίτλερ, και της εκκεντρικής συζύγου του, Babette Gladney. Το ζευγάρι διαμένει μαζί με τα τέσσερα παιδιά του, τον Heinrich και την Steffie, από δύο προηγούμενους γάμους του Jack, την Denise, από τον προηγούμενο γάμο της Babette, και τον Wilder που οι δυο τους έχουν αποκτήσει μαζί. Και όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά στις ζωές των χαρακτήρων της ταινίας, μέχρι που μια μέρα, ένα τροχαίο ατύχημα ενός βυτιοφόρου στην περιοχή που διαμένουν θα προκαλέσει ένα τοξικό νέφος, το οποίο θα αναγκάσει ολόκληρη την κωμόπολη να εκκενωθεί με συνοπτικές διαδικασίες.
Χωρισμένη σε κεφάλαια, η ταινία ξεκινά με το χρονικό της εκκένωσης της περιοχής όπου η οικογένεια Gladney αποκαλεί σπίτι της, καταγράφοντας μια κοινότητα σε κατάσταση φρενίτιδας μπροστά στο δυστοπικό σενάριο της μόλυνσής της από τα τοξικά αέρια. Και όλο αυτό μπορεί να ακούγεται άκρως ενδιαφέρον, εντυπωσιακό και fun ως θέαμα – και είναι ως έναν βαθμό χάρη στους σουρεάλ διαλόγους όπως και τις σκηνές δράσης που ο Baumbach αποδεικνύει ότι μπορεί να εκτελέσει με μαεστρία – όμως δυστυχώς για την εξέλιξη του φιλμ, τα κεφάλαια που έπονται του εντυπωσιακού kick-start αποτυγχάνουν πλήρως να διατηρήσουν το όποιο ενδιαφέρον είχε προλάβει να χτιστεί προηγουμένως.
Προλαβαίνοντας να επικοινωνήσει μόλις επιφανειακά τα βασικά μηνύματα που ο ίδιος ο Baumbach, αλλά και ο DeLillo, επιθυμούσαν να επικοινωνήσουν μέσω του Λευκού Θορύβου, δηλαδή το όλο και διογκούμενο στη σύγχρονη εποχή άγχος, τον φόβο του θανάτου, την ανθρώπινη πίστη, αλλά και μια οξυδερκή κριτική στην κοινωνία της κατανάλωσης, ο σκηνοθέτης φαίνεται να το «χάνει» λίγο πριν από τη μέση της ταινίας. Πώς γίνεται αυτό; Απλώς προχωρώντας στο επόμενο κεφάλαιό της, σε ένα σαφέστατα πιο αδύναμο storyline, όπου ο καθηγητής Gladney προσπαθεί αυτή τη φορά να ανακαλύψει τι είναι το μυστηριώδες χάπι στο οποίο η σύζυγός του φαίνεται να έχει εθιστεί, αποκρύπτοντάς το φυσικά από την υπόλοιπη οικογένεια. Και εκεί είναι που ο Λευκός Θόρυβος πνίγεται ξαφνικά, πότε στη φλυαρία και πότε στην πλήξη, μέσα από ολόκληρες σεκάνς άνευ νοήματος που γκρεμίζουν όσα ο σκηνοθέτης, οι ομολογουμένως εξαιρετικοί Adam Driver και Greta Gerwig στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ο διευθυντής φωτογραφίας, Lol Crawley, έχουν προηγουμένως δημιουργήσει.
Αποτέλεσμα του περάσματος στο κακά εκτελεσμένο αυτό κεφάλαιο δεν είναι άλλο από το να εντυπώνεται ο Λευκός Θόρυβος άτυπα στο μυαλό των θεατών σαν δύο διαφορετικές ταινίες, άχαρα συγκολλημένες μεταξύ τους και με τον γενικότερο προσανατολισμό του φιλμ να πηγαίνει τελικά περίπατο.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το ότι ο Baumbach κάνει κάποιες τίμιες προσπάθειες στον Λευκό Θόρυβο -πρόκειται για την πρώτη του ταινία όπου βλέπουμε αριστοτεχνικά εκτελεσμένες σκηνές δράσεις (πρωτοφανείς σε σχέση με την πρότερη φιλμογραφία του)- ενώ βρίσκει τρόπους να μας θυμίσει πώς το κωμικό αλλά και το δραματικό στοιχείο μπορούν να αλληλεπιδρούν με επιτυχία μεταξύ τους, όπως ακριβώς συνέβη στο εξαιρετικό Marriage Story. Επιπλέον, το μουσικό score της ταινίας δια χειρός Danny Elfman, όπως και το κομμάτι "New Body Rhumba" των LCD Soundsystem που ντύνει την τελευταία της σκηνή αποτελούν επίσης εξαιρετικά δείγματα μουσικής επένδυσης, τα οποία ενισχύουν το οπτικό θέαμα, ακόμη κι όταν αυτό σταδιακά φθίνει.
Παρά λοιπόν τη γενικότερη απογοήτευση από την τελευταία ταινία του Noah Baumbach, ας κρατήσουμε αυτήν την τελευταία σκηνή του Λευκού Θορύβου, όπου το "New Body Rhumba" χορεύεται από ολόκληρο το cast της ταινίας μέσα στον απόλυτο ναό μιας κοινωνίας που ακόμη και σε καιρούς συντέλειας συνεχίζει να καταναλώνει. Ποιος είναι αυτός; Μα το super market φυσικά!
Ο Λευκός Θόρυβος έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 79ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και κυκλοφόρησε σε επιλεγμένους κινηματογράφους στις 25 Νοεμβρίου 2022. Θα το βρείτε πια και στην πλατφόρμα του Netflix.
Δείτε το trailer της ταινίας:
