Χαμένα διαμάντια της περασμένης δεκαετίας!
Η δεκαετία του 2010 ήταν μία περίεργη περίοδος για το αμερικάνικο animation. Η καλλιτεχνική και εμπορική παντοδυναμία της Pixar έφτανε σιγά-σιγά στο τέλος της, με το πολυαγαπημένο στούντιο να σπαταλιέται πλέον σε μισοψημένες περιπέτειες και αχρείαστα σήκουελ. Η Disney από την άλλη έμοιασε να βγαίνει προς στιγμήν από την κάπως ανεστίαστη, πειραματική περίοδο του 2000, επιστρέφοντας σε μερικά από τα πιο παραδοσιακά στοιχεία της και χαρίζοντάς μας το ανεπανάληπτο mega-hit που ακούει στο όνομα Frozen. Στη συνέχεια ωστόσο, το Ποντικόσπιτο δυσκολεύτηκε να κρατήσει σταθερά τα ηνία της νέας αυτής περιόδου, δοκιμάζοντας διάφορους τεχνικούς και αισθητικούς συνδυασμούς χωρίς στιβαρά αποτελέσματα.
Με τις δύο μεγάλες παρουσίες του χώρου να πάσχουν από κρίση ταυτότητας, πολυάριθμα άλλα στούντιο έσπευσαν να γεμίσουν το κενό: Η κάποτε πανίσχυρη Dreamworks μπήκε σε μία διστακτική περίοδο γεμάτη δημιουργίες μέτριου βεληνεκούς που μόλις σήμερα έχουν αρχίσει να χαίρουν εκτίμησης από το κοινό, ενώ νεοσύστατα στούντιο όπως η Illumination και η Sony Pictures ξεκίνησαν ψηλαφώντας να δοκιμάζουν νέα στιλ, πράγμα που μας οδήγησε σε μερικά από τα πιο επιδραστικά κινούμενα σχέδια όλων των εποχών. Η βιομηχανία του τρισδιάστατου animation, που μόλις είχε κλείσει 10 χρόνια σταθερής δημιουργικής κατεύθυνσης, βρισκόταν τώρα σε μία διαδικασία αυτοεξέτασης, ψάχνοντας να βρει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα -και φυσικά, μέσα στον δημιουργικό χαμό, το κοινό δε μπορούσε πάντα να κρατήσει το λογαριασμό. Ως αποτέλεσμα, μερικά από τα πιο αναπάντεχα και καλοφτιαγμένα φιλμ της περιόδου δεν κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή των θεατών, πέφτοντας έτσι για πάντα (;) στην κινηματογραφική αφάνεια -και εμείς, σας παρουσιάζουμε τα αγαπημένα μας!
Big Hero 6 (2014)
Είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους στον κόσμο που υποστηρίζει πως το «Big Hero 6» θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει τον τίτλο της καλύτερης animated υπερηρωικής ταινίας όλων των εποχών -αν φυσικά δεν υπήρχαν οι «Απίθανοι». Κανένα άλλο φιλμ δεν μαρτυρά πιο έντονα την κρίση ταυτότητας στην οποία βρισκόταν η Disney το 2010, από ένα action flick βασισμένο σε χαρακτήρες της Marvel και εμπνευσμένο από την οπτική ταυτότητα των anime. Και παρά τον αισθητικό αχταρμά και το κάπως τετριμμένο σενάριο, το Big Hero 6 κάνει εντύπωση με τον αμείωτο ενθουσιασμό, τους συμπαθείς χαρακτήρες αλλά και τις καλοσκηνοθετημένες σκηνές δράσεις του.
The Peanuts Movie (2015)
Πολύ πριν το «Spider-Man: Into The Spider-Verse» φέρει τα πάνω κάτω στη βιομηχανία του animation, το «Peanuts Movie» της BlueSky συνδύασε 3D γραφικά με 2D στοιχεία για να μεταφέρει τους θρυλικούς χαρακτήρες του Charles M. Schultz στο πανί. Συνυφαίνοντας δυναμικά εναλλασσόμενα τρισδιάστατα μοντέλα με δισδιάστατα ειδικά εφφέ και... επίπεδη αισθητική, οι μάγοι της BlueSky δημιούργησαν ένα ανεπανάληπτο διαμαντάκι που καταφέρνει να μείνει πιστό στην οπτική ταυτότητα του στριπ, φέρνοντάς ταυτόχρονα τους χαρακτήρες του στη νέα εποχή. Οπτικά και σκηνοθετικά, το «Peanuts Movie» παραμένει κορυφαίο μεχρι και σήμερα, ενώ το αρκούντως αξιολάτρευτο σενάριο και η catchy μουσική το κάνουν πραγματικά ακαταμάχητο.
Sing (2016)
Από τις 6 μεγάλες εταιρίες κινουμέων σχεδίων, η Illumination είναι αυτή με το χαμηλότερο καλλιτεχνικό κύρος: Περισσότερο από κάθε άλλο στούντιο, οι δημιουργίες της Illumination θυμίζουν διαφημίσεις παιχνιδιών με απλοϊκά designs, πλαστικά γραφικά και μωρουδίστικα σενάρια, κατασκευασμένες κυρίως για να γοητεύσουν τους μικρούς καταναλωτές. Και εκ πρώτης όψεως, το «Sing» του 2016 δεν πάει πίσω: Η ιστορία μίας ομάδας ζώων που συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού είναι μία γλυκανάλατη υπόθεση χωρίς πολλά επίπεδα, και γεμάτη μέχρι τα μπούνια με χιλιοπαιγμένες ποπ επιτυχίες. Παρ' όλα αυτά, τo σβέλτο pacing και η αισιοδοξία του φιλμ σε κάνει να ξεχνιέσαι και στο τέλος, βρίσκεις τον εαυτό σου χαμογελαστό και αναζωογονημένο.
The Angry Birds Movie 2 (2019)
Δυσκολεύομαι να μιλήσω για το «Angry Birds Movie 2», γιατί πώς μπορώ να υποστηρίξω πειστικά πως μία χαζοχαρούμενη κομωδία-διαφήμιση ενός βιντεοπαιχνιδιού για κινητά είναι μία από τις διασκεδαστικότερες ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας; Το Angry Birds 2 μπορεί να μην προσπαθεί να διηγηθεί μία βαθιά και ανθρώπινη ιστορία (κάθε άλλο), αλλά είναι τεχνικά τόσο άρτιο και καλοφτιαγμένο, τόσο περίτεχνα σκηνοθετημένο και κωμικά καλογυαλισμένο, που καταφέρνει να μας αποσπάσει σχεδόν ασταμάτητα χαχανητά καθ' όλη τη μιαμισάωρη διάρκειά του. Μία σειρά από πατροπαράδοτες animated γκάφες, ξεκαρδιστικά character designs και αναπάντεχες ατάκες καλοκουρδισμένες στην εντέλεια, εκτοξεύουν πάραυτα το «Angry Birds 2» στην κορυφή της guilty pleasure λίστας μας -και οχι, δε χρειάζεται να έχετε δει το πρώτο!
Onward (2020)
Τον Μάρτιο του 2020, λίγο πριν το τέλος του κόσμου, η Pixar κυκλοφόρησε την 22η μεγάλου μήκους ταινία της: Δύο αδέλφια ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο τέρατα και ξόρκια, με σκοπό να συνταντήσουν τον πατέρα τους για μία τελευταία φορά. Όταν κυκλοφόρησε, το Onward απέσπασε χλιαρές κριτικές, με τους δημοσιογράφους να το κατηγορούν (δικαίως) για έλλειψη πρωτοτυπίας και στείρα επανάληψη της κουρασμένης Pixar φόρμουλας, χωρίς καμία αισθητική καινοτομία. Και είναι αλήθεια: το κόνσεπτ του «Onward» μοιάζει να ξεπήδησε από γραμμή παραγωγής, με μοναδικό σκοπό την συμπλήρωση των απαραίτητων «Pixar» χαρακτηριστικών. Παρ' όλα αυτά, μέσα στα πλαίσια της αέναα επαναλαμβανόμενης φιλμογραφίας του στούντιο, το συγκεκριμένο φιλμ αναπαράγει άρτια την γνωστή μανιέρα, συνεπαίρνοντάς μας με την περιπέτεια, συγκινώντας μας με το δράμα και τελικά, αποσπώντας μας εύκολα τα απαιτούμενα δάκρυα στο τέλος της τρίτης πράξης.
