Ένας από τους σπουδαιότερους σταρ των τελευταίων δεκαετιών!
Καμία χολιγουντιανή καριέρα δεν είναι πιο θεότρελη και γεμάτη σκαμπανεβάσματα από αυτήν του Will Smith: Από την προσωποποίηση του '90s cool μέχρι τα high class δράματα των 2000s και από τα αναρίθμητα memes μέχρι το Όσκαρ Καλύτερου Ανδρικού και το περίφημο... χαστούκι, ο Will Smith παραμένει άφοβα στο προσκήνιο εδώ και τρεις δεκαετίες -για καλό και για κακό! Το αποτέλεσμα είναι μία αξέχαστη χολιγουντιανή πορεία και, με αφορμή την επιστροφή του στη μεγάλη οθόνη με το «Bad Boys: Ride Or Die», ρίχνουμε μια ματιά στις πιο σημαντικές, αλλά και πιο παρανοϊκές στιγμές της φιλμογραφίας του.
Bad Boys (1995)
Έχοντας φέρει τα πάνω-κάτω στην '90s κουλτούρα με το ρόλο του στο «Fresh Prince of Bel-Air» αλλά και την εφηβική hip-hop καριέρα του, ο νεαρός Smith αποτελούσε μία από τις πιο εμβληματικές φάτσες της εποχής όταν ο Michael Bay τον τσίμπησε για τον πρώτο του μεγάλο κινηματογραφικό ρόλο. Στο πλευρό του Martin Lawrence, ο Smith έβαλε μπροστά το πρώτο του franchise, το οποίο συνεχίζεται ακάθεκτο μέχρι και σήμερα.
Independence Day (1996)
Μη διστάζοντας λεπτό, ο Smith μπάρκαρε στην ταινία-σταθμό του Roland Emmerich, θεμελιώνοντας έτσι τη θέση του ως ο απόλυτος σταρ της δεκαετίας του '90.
Men in Black (1997)
Κυριολεκτικά ασταμάτητος, ο Smith κυριάρχησε στα late nineties με την τρίτη μεγάλη του επιτυχία: Στο απρόσμενο και διασκεδαστικό «Men in Black» του 1997, ο Smith μπλέκεται σε μία αντισυμβατική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας στο πλευρό του Tommy Lee Jones -σφραγίζοντας έτσι το χαρακτηριστικό χιουμοριστικό action ύφος του. Μετά από 3 επιτυχίες, το πρόσωπο του Smith είναι κυριολεκτικά παντού, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ανεπανάληπτο σερί.
Ali (2001)
Στην αυγή της νέας χιλιετίας, η καριέρα του Smith έμελλε να πάρει καινούρια μονοπάτια: Από τη μία ο συμπαθής ηθοποιός συνέχισε τα δημοφιλή franchise που ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 με τα «Bad Boys II» και «Men in Black II», και από την άλλη, προσπάθησε να κολυμπήσει σε πιο... υψηλού κύρους νερά, με το εξαιρετικό biopic του Μοχάμεντ Αλί το οποίο και του χάρισε την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα.
Shark Tale (2004)
Στις αρχές της χιλιετίας είδαμε την ανάπτυξη της πιο... cringe πλευράς του Smith, με ταινίες αμφιβόλου ποιότητας όπως τα «Wild Wild West» και «Shark Tale». Η πάντοτε άφοβη και υπερβολική ερμηνεία του Smith σε όλο και πιο θεότρελες παραγωγές έμελλε να τον μετατρέψει σε κινούμενο meme, βάζοντας τις βάσεις για την περσόνα που επρόκειτο να καλλιεργήσει στα 2010s.
The Pursuit of Happyness (2006)
Με ταινίες όπως τα «Seven Pounds» και «The Pursuit of Happyness», ο Smith συνέχισε την προσπάθειά του να αποσπάσει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο.
I Αm Legend (2007)
Καθώς προχωρούσαν τα 2000s, ο Smith προσαρμόστηκε στο νέο, πιο σοβαροφανές ύφος δράσης που κυριαρχούσε εκείνη την περίοδο, με σκεπτόμενες και σκυνθρωπές sci-fi ταινίες όπως το «I, Robot» του 2004. Εμείς εδώ επιλέγουμε συγκεκριμένα το «I Αm Legend» του 2007, το οποίο αποτελεί μία καλοφτιαγμένη και ενδιαφέρουσα μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου.
Aladdin (2019)
Μπαίνοντας στα 2010s, ο Smith είχε την ατυχία να συμμετάσχει σε μία σειρά από κολοσσιαίες αποτυχίες, από το «After Earth» του M. Night Shyamalan μέχρι το «Bright» του David Ayer και από το «Gemini Man» του Ang Lee μέχρι το «Collateral Beauty» του David Frankel. Σε συνδυασμό με την αυξανόμενη παρουσία του στα social media, ο Smith απέκτησε τον τίτλο του... άρχοντα του cringe για τα 2010s, με τον ηθοποιό να πρωταγωνιστεί σε μία πλημμύρα από memes. Φυσικά, αποκορύφωση αυτού του trend ήταν η αλλόκοτη, ψηφιακή του εμφάνιση στο ρόλο του Τζίνι στο remake του Aladdin το 2019.
King Richard (2021)
Μετά από 30 χρόνια παρουσίας στη βιομηχανία, ένα επικό σερί στα '90s, πολυάριθμους δραματικούς ρόλους υψηλών προδιαγραφών, και μία... ζόρικη δεκαετία στα 2010s, ο Smith βρισκόταν επιτέλους ένα βήμα πριν το χρυσό αγαλματίδιο. Ένα κακόγουστο αστείο από τον παρουσιαστή Chris Rock στην απονομή των Όσκαρ ήταν αρκετό ωστε ο Smith να χάσει την υπομονή του, με το άγχος τριών δεκαετιών να εκτονώνεται στο, πλέον, πασίγνωστο, χαστούκι σε ζωντανή μετάδοση. Ο Smith έμελλε να βραβευτεί με το αγαλματίδιο, αλλά η νίκη του επισκιάστηκε από το απρόσμενο γεγονός, βαραίνοντας την κληρονομιά του και υποχρεώνοντάς τον να απομακρυνθεί από το προσκήνιο για σχεδόν 3 ολόκληρα χρόνια.
