Ο Μάκης Μηλάτος διηγείται το -μυθικό πια- περιστατικό με την μπουνιά στον Mick Jagger και εξηγεί γιατί έφυγε ο Charlie Watts και όχι ο ντράμερ των Rolling Stones
Ο Μάκης Μηλάτος διηγείται το -μυθικό πια- περιστατικό με την μπουνιά στον Mick Jagger και εξηγεί γιατί έφυγε ο Charlie Watts και όχι ο ντράμερ των Rolling Stones
Για να εξηγούμαστε… Έφυγε ο Charlie Watts και όχι ο ντράμερ των Rolling Stones.
Το ότι δεν τους «ανήκε» φαίνεται καθαρά και από το -μυθικό πια- περιστατικό με την μπουνιά στον Mick Jagger, όπως υπέροχα το περιγράφει ο Keith Richards: «Στα τέλη του 1984 υπήρξε μια από τις σπάνιες στιγμές που ο Τσάρλι έριξε μπουνιά, τη μπουνιά του ντράμερ. Είναι μία μπουνιά που την έχω δει δύο-τρεις φορές μόνο και είναι θανατηφόρα. Έχει πολύ σωστή ισορροπία και τάιμινγκ. Για να φτάσει στο σημείο να τη ρίξει, σημαίνει ότι τον έχεις προκαλέσει πολύ άσχημα. Εκείνη τη φορά την έφαγε ο Μικ. Είχαμε πάει στο Άμστερνταμ για μία συνάντηση. Ο Μικ κι εγώ δεν ήμασταν στα καλύτερά μας τότε, αλλά παρ’ όλα αυτά, του είπα: "Άντε, έλα, πάμε έξω μία βόλτα". Του δάνεισα μάλιστα και το σακάκι μου, αυτό που φορούσα στον γάμο μου. Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, γύρω στις πέντε το πρωί, ο Μικ τηλεφώνησε στον Τσάρλι. Εγώ του έλεγα: "Μην τον παίρνεις τώρα. Όχι τέτοια ώρα ρε συ". Εκείνος όμως επέμενε και, μόλις σήκωσε το τηλέφωνο ο Τσάρλι, τού είπε: «Που είναι ο ντράμερ μου;». Καμία απάντηση. Ο Μικ έκλεισε το ακουστικό. Είχαν περάσει περίπου είκοσι λεπτά, καθόμασταν ακόμα εκεί στο δωμάτιο, τύφλα μεθυσμένοι -δώσε στον Τζάγκερ να πιει δύο ποτηράκια κι έχει γίνει ντίρλα-, οπότε ακούμε στην πόρτα ένα χτύπημα. Ήταν ο Τσάρλι Γουάτς, άψογα ντυμένος, με κοστούμι από την Σάβιλ Ρόου, γραβατωμένος, φρεσκοξυρισμένος, στην εντέλεια όλα. Μύρισε ο τόπος κολόνια!
Άνοιξα την πόρτα, δε μου έριξε ούτε μία ματιά, απλά με προσπέρασε και πήγε κατευθείαν μέσα, έπιασε τον Μικ και του είπε: "Μην τολμήσεις να με ξαναπείς ντράμερ σου". Και μετά τον άρπαξε από τα πέτα του σακακιού και του έριξε ένα δεξί κροσέ. Ο Μικ έπεσε προς τα πίσω, επάνω στο τραπέζι με τις ασημένιες πιατέλες με τον καπνιστό σολομό, κι άρχισε να γλιστρά προς το ανοιχτό παράθυρο - κι από κάτω να χάσκει το κανάλι. Εγώ έλεγα από μέσα μου: "Μπράβο, ωραία ήταν αυτή, δυνατή". Μετά, όμως, θυμήθηκα ότι φορούσε το γαμήλιο σακάκι μου κι αμέσως τον άρπαξα και τον κράτησα λίγο πριν πέσει στα κανάλια του Άμστερνταμ. Μετά από αυτό προσπαθούσα επί είκοσι τέσσερις ώρες να ηρεμήσω τον Τσάρλι. Νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει όταν τον ανέβασα πιά στο δωμάτιό του, αλλά μετά από δώδεκα ώρες τον ξανάπιασε κι άρχισε να λέει: "Να πάει να γαμηθεί, θα πάω κάτω να του την ξαναρίξω". Ο Τσάρλι δεν νευρίαζε ποτέ. Για να φτάσει σε αυτή την κατάσταση έπρεπε να του έχεις κάνει κάτι πολύ σοβαρό. "Κι εσύ ρε, γιατί τον κράτησες και δεν τον άφησες να πέσει;". "Για το σακάκι μου ρε Τσάρλι! Για τι άλλο!"»
Ο Charlie Watts ήταν ένας αυτόνομος και αυτοτελής μουσικός που έπαιζε με τους Rolling Stones για πάνω από 50 χρόνια. Όμως έχει πίσω του μία προσωπική δισκογραφία με καμιά δεκαριά άλμπουμ και όταν τον προσέγγισαν ο Jagger με τον Richards ήταν ήδη βασικό μέλος της ομάδας του σπουδαίου Alexis Korner από το «σχολείο» του οποίου πέρασαν όλοι οι Άγγλοι μουσικοί της εποχής που φλέρταραν με τα blues, με το R&B και με την jazz όπως οι: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Geoff Bradford, Rod Stewart, John Mayall και Jimmy Page.
Συμμετείχε -σχεδόν- συστηματικά στο συγκρότημα του Korner, τους Blues Incorporated, ενώ παράλληλα δούλευε ως γραφίστας, και σε αυτό το Rhythm & Blues χωνευτήρι διασταυρώθηκε με μουσικούς όπως οι: Jack Bruce, Ginger Baker, Long John Baldry, Graham Bond, Danny Thompson και Dick Heckstall-Smith.
Ο Mick Jagger και ο Keith Richards αναγκάστηκαν ακόμη και να κλέβουν τρόφιμα από τα μπακάλικα προκειμένου να κάνουν οικονομία για να μπορούν να τον πληρώνουν. Αυτόν τον οποίο ο -όχι και τόσο γενναιόδωρος- Keith Richards χαρακτήρισε σαν: «τον καλύτερο τζαζ ντράμερ του γαμοαιώνα».
Παρ’ ότι εξελίχθηκε σε έναν εξαιρετικό rock ‘n’ roll ντράμερ, ο Charlie Watts έρχεται από το μουσικό σύμπαν της jazz και ήταν από τους πρώτους μουσικούς που βρήκε δημιουργικούς τρόπους να συνδυάσει ιδανικά αυτά τα δύο -εκ πρώτης όψεως αταίριαστα- μουσικά είδη.
Όμως ο Charlie Watts ήταν κι ένας δημιουργικός γραφίστας, υπεύθυνος για εξώφυλλα όπως αυτό του Between the Buttons, για την αισθητική οργάνωση συναυλιών και press conference των Rolling Stones, για το καρτούν Ode to a High Flying Bird, αφιερωμένο στον Charlie Parker, είναι το άτομο που χοροπηδάει χαρούμενο (δίπλα σε ένα γάιδαρο) στο ασυνήθιστο και χιουμοριστικό εξώφυλλο του σπουδαίου live τους Get Yer Ya-Ya’s Out.
Πολυβραβευμένος, δικαιωμένος, χορτασμένος και πλήρης ο Charlie Watts δεν είναι πια εδώ, είναι παντού.
Στη σελίδα του στο fb ο γνωστός και καταξιωμένος ντράμερ Μιχάλης Καπιλίδης, που δικαιούται διά να ομιλεί, σημειώνει:
«Τεράστιο κομμάτι της ιστορίας του ροκ και του οργάνου έφυγε σήμερα παιδιά. Μέγας εργάτης της τέχνης της συνοδείας, team player, ένα και το αυτό με το τραγούδι, πάντα. Αντί θρήνων και οδυρμών καθίστε και ακούστε και μελετήστε τον οι νέοι και θυμηθείτε την μαγεία του οι γηραιότεροι. Αυτό ας είναι το tribute μας! To κενό hihat στο backbeat, τα flams στο Gimme Shelter, τα "κουλά" fills στο Street Fighting Man, τι να πρωτοθυμηθούμε...O man δεν έπαιζε ροκενρολ, ΗΤΑΝ το ροκενρολ».
