Δεν είσαι ο μόνος που νιώθει έτσι όταν πέσουν τα end credits. Τι σημαίνει Post-Series Depression;
Δεν υπήρξε άλλη εποχή που οι τηλεοπτικές σειρές ήταν τόσες πολλές σε αριθμό. Κάτι το λογικό αν αναλογιστούμε τις εξελίξεις στην τεχνολογία, το internet που γίνεται όλο και πιο γρήγορο (στη χώρα μας έχουμε ακόμα θέματα) και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις μεγάλες streaming πλατφόρμες και τις εταιρείες παραγωγής για μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» των συνδρομητών.
Πολλές οι σειρές, κάτι που σημαίνει ότι κάθε ένας από εμάς θα βρει το μικρό του «τηλεοπτικό απάγκιο» και την αγαπημένη του σειρά. Όλοι μας έχουμε μία ή και περισσότερες τηλεοπτικές σειρές που λατρέψαμε, δεθήκαμε μαζί τους, τις ξαναβλέπουμε και στεναχωρηθήκαμε πολύ όταν τελείωσαν. Υπάρχει και ένας όρος για αυτή την κατάσταση, αν και κάποιοι ψυχολόγοι διαφωνούν με αυτόν: PSD ή αλλιώς Post-Series Depression, δηλαδή η κατάθλιψη σου που έρχεται μετά το τέλος μίας αγαπημένης σειράς. Όχι κλινική κατάθλιψη ή κάτι πιο σοβαρό, αλλά μία νοσταλγία και μικρή μελαγχολία που ευτυχώς δεν κρατάει πολύ.
Δεν θα τα βάψουμε και μαύρα όταν τελειώσει η αγαπημένη μας σειρά, αλλά για ρώτα και εμένα όταν έφτασαν στο τέλος τους σειρές σαν το “Breaking Bad”, “Better Call Saul”, “The Wire”, “The Sopranos”, “Six Feet Under”, το σουηδικό “Wallander” και ο υπέροχος «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» ή κωμωδίες σαν το “Seinfeld”, “Only Fools and Horses”, “Fawlty Towers”,“Open All Hours” και “Still Game”; Ή όταν δεν μπορείς να δεχτείς ότι η σειρά “Mr. Bean” αποτελείται από μόνο 15 επεισόδια. Κάποιες από αυτές τις σειρές τις είδα πολλά χρόνια αργότερα – ίσως και δεκαετίες – από τη στιγμή που προβλήθηκαν για πρώτη φορά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Για άλλους, αυτά τα shows μπορεί να είναι «Η Λάμψη», «Τα Φιλαράκια» ή «Οι Απαράδεκτοι», καθημερινές δραματικές σειρές και sitcoms που κρατάνε χρόνια. Σημασία έχουν οι ιστορίες και οι χαρακτήρες με τους οποίους συνδέθηκες, κάποια στιγμή τους ένιωσες σαν φίλους και μέλη της οικογένειάς σου και περίμενες με ανυπομονησία το νέο επεισόδιο κάθε βδομάδα.
Κάτι που πήγε να «καταστρέψει» το Netflix, με όλα τα επεισόδια ενός κύκλου να ανεβαίνουν την ίδια στιγμή και εμείς τα βλέπουμε σερί μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, το περίφημο binge-watching. Μπορείς να δεθείς με μία σειρά έτσι; Γιατί όχι; Βέβαια, για να δεθείς με κάποιους χαρακτήρες χρειάζεται χρόνος, δεν γίνεται από τη μία στιγμής την άλλη, μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα. Πάντως, στην εποχή του streaming, έχουμε την επιλογή να βλέπουμε τις αγαπημένες μας σειρές στους δικούς μας χρόνους, χωρίς το φόβο να χάσουμε κάποιο εβδομαδιαίο επεισόδιο. Αυτό είναι καλό.
Όταν πέφτουν τα end credits, έχοντας να αποχαιρετήσεις το αγαπημένο σου τηλεοπτικό show – αυτό μπορεί να είναι και ένα τηλεπαιχνίδι ή ακόμα και ένα βιβλίο ή video game αν «ανοίξουμε τη βεντάλια» - νιώθεις ένα κενό και στεναχώρια, σαν να έχασες ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
«Οι άνθρωποι είναι προορισμένοι για σύνδεση. Τα βιβλία και οι ταινίες μπορούν να καλύψουν αυτή την ανάγκη σε κάποιο βαθμό. Όταν τελειώσει αυτή η σύνδεση, στεναχωριόμαστε. Η θλίψη έρχεται διαφορετικά στον κάθε έναν από εμάς, ακόμα και θρηνούμε για το τέλος μίας σειράς ή ενός φανταστικού χαρακτήρα» σημειώνει ο ψυχολόγος Tabatha Greene στο Advocate Health Care.
Δεν είναι κακό να στεναχωριόμαστε όταν τελειώνει η αγαπημένη μας τηλεοπτικά σειρά, αρκεί αυτό να μην μας ακολουθεί για πολύ καιρό μετά. Στην τελική, μπορούμε να ξαναδούμε τα επεισόδια από την αρχή και να ανακαλύψουμε πράγματα που δεν είχαμε προσέξει, να ανταλλάξουμε απόψεις σε forums με άλλους fans και να αγοράσουμε εκείνο το νέο box-set με τα πολλά extras.
