Τι πιο σημαντικό θα μπορούσε να ζήσει κανείς ως πρωτοετής φοιτητής από το να αγωνίζεται καθημερινά για να διεκδικήσει το Πανεπιστήμιο που έζησαν οι παλιότεροί μας;
Ζούσες για αυτή τη στιγμή από όταν πάτησες το πόδι σου στο Λύκειο, είχες ονειρευτεί πώς ακριβώς θα ήταν το φοιτητικό σου σπίτι στη πόλη που οραματιζόσουν να περάσεις, είχες ήδη φανταστεί τις πρώτες μέρες στο αμφιθέατρο ενώ ανυπομονούσες για τα πρώτα βράδια με τις καινούριες σου παρέες. Η στιγμή των αποτελεσμάτων ήρθε πριν λίγους μήνες, όμως το σκηνικό ήταν εντελώς μακρινό από αυτό που είχες στήσει στο μυαλό σου εσύ και οι υπόλοιποι πρώην συμμαθητές και νυν συμφοιτητές.
Αν η πανδημία κατέστρεψε κανονισμένες εκδρομές, σχέδια για erasmus και όνειρα για αποκέντρωση ή εξωτερική μετανάστευση, αυτό που διέλυσε τελείως ήταν το όνειρο ''της φοιτητικής ζωής''. Όλες αυτές οι ζωντανές εμπειρίες που άκουγες τόσα χρόνια να διηγούνται τα μεγαλύτερα ξαδέρφια σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου γρήγορα συνειδητοποίησες τον περασμένο Σεπτέμβρη ότι απέχουν πολύ από το πώς ξεκίνησε να κυλάει για εσένα το πρώτο έτος. Το πρώτο έτος που περίμενες με τόση λαχτάρα για την εμπειρία του αμφιθεάτρου, για τις γνωριμίες, για τα κλαμπ, τις εκδρομές, τα ''πιστόλια'' στα πρωινά μαθήματα και πολλές φορές στις εξεταστικές και για όσα ο καθένας είχε ονειρευτεί να ζήσει ως πρωτοετής. Τη θέση όλων αυτών πήραν τα zoom meeting, οι ηλεκτρονικές εγγραφές στη βιβλιοθήκη, ο διαδικτυακός δανεισμός βιβλίων και όπως ήταν αναμενόμενο η ανάπτυξη σχέσεων με τη κοινότητα του Πανεπιστημίου μέσω των κοινωνικών εφαρμογών και μόνο.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο άβολη για όσους εκεί έξω ήταν ήδη αρκετά εσωστρεφείς χαρακτήρες, οπότε το μπουστάρισμα που περίμεναν να πάρουν μέσα από τη κοινωνική συναναστροφή στο χώρο της σχολής, πήγε περίπατο. Είναι εντελώς φυσιολογικό ο χώρος των zoom κλήσεων και άλλων εφαρμογών που χρησιμοποιούνται για την διεκπεραίωση των μαθημάτων έναντι του φυσικού χώρου που συνηθίζονταν να γίνονται οι διαλέξεις, να μην σε εμπνέει να εκφραστείς όπως θα ήθελες αν βρισκόσουν εκεί, σε κάποιο μεγάλο αμφιθέατρο που θα αλληλεπιδρούσες πρόσωπο με πρόσωπο με τους συμφοιτητές σου. Είναι απολύτως φυσιολογικά τα αισθήματα ετεροντροπής, το αίσθημα του να νιώθεις (ακόμη) ανένταχτος ή μόνος δεδομένων των ''γεωγραφικών αποστάσεων''.
Είναι αναμφισβήτητα πιο εύκολο να εστιάσεις σε όλες αυτές τις αντικειμενικές δυσκολίες, όμως, η ζωή έχει πάντα τα πλάνα της. Θα συνειδητοποιήσεις πολύ αργότερα ότι υπήρχαν λόγοι που πέρασες στη δεύτερη επιλογή προτιμήσεων που δήλωσες στο βιογραφικό, θα μάθεις μέσα από εμπειρίες που θα αποκτήσεις ότι οι συμπτώσεις μόνο συμπτώσεις δεν είναι και σίγουρα θα αναπληρώσεις με τον πιο δυνατό τρόπο στα επόμενα έτη που πια θα έχουμε επιστρέψει σε πιο νορμάλ συνθήκες όλες τις εμπερίες για τις οποίες έκλαψες στο πρώτο έτος νομίζοντας ότι τις έχασες.
Μπορεί να μην είναι όλα όπως τα περίμενες και το ταβάνι των προσδοκιών σου να έχει πέσει στα τάρταρα, όμως, υπάρχει πάντα η άλλη όψη του νομίσματος. Μπορεί να στερείσαι για την ώρα όλα εκείνα που συνθέτουν το παζλ της ιδανικής και ξέγνοιαστης φοιτητικής ζωής, όμως κάτι ακόμη πιο όμορφο από αυτό συμβαίνει μήνες τώρα που δε συγκρίνεται με όσες απολαύσεις κι αν ζούσες στο πρώτο έτος. Γιατί αλήθεια, τι πιο σημαντικό θα μπορούσε να ζήσει κανείς ως πρωτοετής φοιτητής από το να αγωνίζεται καθημερινά για να διεκδικήσει το Πανεπιστήμιο που έζησαν οι παλιότεροί μας; Ένα Πανεπιστήμιο ελεύθερο, ανοιχτό στο οποίο χώρος υπήρχε μόνο για δημιουργικά project φοιτητών,ακαδημαϊκή έρευνα, για συνελεύσεις, καλλιτεχνικές ομάδες και όχι για σκηνικά απάνθρωπης βίας σε βάρος της κοινότητάς του.
