Τελικά είμαστε τόσο διαφορετικοί και ξεχωριστοί όσο νιώθουμε ή το θυσιάζουμε για να μπορούμε κι εμείς να ανήκουμε;
Είναι σχεδόν αναπόφευκτο να καταφέρεις να κρατηθείς ανεπηρέαστος/η από κυρίαρχες τάσεις, πρότυπα ομορφιάς ακόμη και ιδέες. Από τότε που έπιασες τον εαυτό σου να καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται γύρω σου θα συνειδητοποίησες ότι ο κόσμος πάντα χωρίζεται σε στρατόπεδα. Αυτό που ακόμη δεν καταλάβαμε όλοι είναι πόσα κοινά έχουμε να μας ενώνουν παρά αγεφύρωτες διαφορές. Και αυτό γιατί οι ανάγκες μας και τα συναισθήματα μας είναι ακριβώς ίδια. Παρόλα αυτά, επιμένουμε να δηλώνουμε πόσο διαφορετικοί αισθανόμαστε από τους άλλους και στη χειρότερη πόσο ανώτεροι τους. Είναι αλήθεια ότι ένας ακραίος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει τον ίδιο βαθμό ενσυναίσθησης με έναν περισσότερο ανοιχτόμυαλο. Όμως, μπορεί να έχει ίδια πρότυπα, ίδια στέκια, ίδια επιγραφή στα ρούχα και το αυτοκίνητό του. Το ερώτημα είναι, τελικά είμαστε αυτοί που έμφυτα μας βγαίνει να είμαστε ή το παρεμποδίζουμε;
Είσαι εκτός εποχής εάν δεν έχεις τουλάχιστον πρόσβαση σε δυο social media, σίγουρα θα μετρήσεις πάνω από 4 κοιτάγματα στον ΗΣΑΠ εάν τα ρούχα σου δεν ανταποκρίνονται στις κρεμάστρες της τελευταίας τριετίας, θεωρείσαι αρκετά παράταιρος εάν δεν συχνάζεις σε κλαμπ και από πολλούς άξεστος εάν δεν γνωρίζεις απέξω όλη την έντεχνη ελληνική δισκογραφία. Τελικά, πόσο αληθινά ανοιχτοί είμαστε κατά βάθος; Πόσο άνετοι νιώθουμε με τα παπούτσια που φοράμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά); Ισορροπούμε με τόση σιγουριά και χαρά όση δείχνουμε πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες μας ή ακόμη προσποιούμαστε ότι είναι το πιο άνετο πράγμα στον κόσμο για χάρη του dress code που επιβάλλει η εταιρία που δουλεύουμε; Πόσο ευχάριστα είναι τα μαγαζιά που συχνάζουμε για να αποσπάσουμε τις περισσότερες αντιδράσεις το επόμενο πρωί, χωρίς το προηγούμενο βράδυ να έχουμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα με τη παρέα μας, παρά μόνο γνώμες για το φίλτρο που γράφει καλύτερα; Πόσο ευτυχισμένοι νιώθουμε ακολουθώντας μουσικά ρεύματα που καθόλου δεν μας ταιριάζουν όμως το ζητάει η εποχή, είναι mainstream, είναι το αισθητικά «σωστό» ;
Γιατί δηλώνουμε όλοι με τόση ευκολία ανοιχτοί στο αδοκίμαστο, στο σπάνιο και στο παράξενο αλλά στη πρώτη επαφή μας μαζί του σπεύδουμε να του κρεμάσουμε ταμπέλα; Τελικά είμαστε τόσο διαφορετικοί και ξεχωριστοί όσο νιώθουμε ή το θυσιάζουμε για να μπορούμε κι εμείς να ανήκουμε; Είμαστε αληθινά ακομπλεξάριστοι με όλους και με όλα; Κι αν ναι, γιατί εγκαταλείπουμε την προσπάθεια στο δεύτερο ραντεβού βάζοντας πλώρη για άλλες πολιτείες όταν εντοπίσουμε τις πρώτες ανησυχίες του άλλου που έχουμε απέναντί μας; Από τι είμαστε φτιαγμένοι, ξέρουμε ή το ξεχάσαμε κι αυτό; Γίναμε ιστορίες που φαίνονται γοητευτικές στους άλλους μόνο στο χρόνο των πέντε δευτερολέπτων που διαρκούν και στις πέντε ώρες γίναμε αφόρητοι ξαφνικά επειδή νιώθουμε, επειδή είμαστε άνθρωποι εκτός από ονόματα σε αλγορίθμους. Υπάρξεις σύνθετες που καμουφλάρουν υπαρξιακές αγωνίες, άγχη και προβλήματα που τόσο γοητευτικά φαίνονται σε όλους τους άλλους πίσω από τις οθόνες, μα όταν αποκαλύπτονται πρώτοι γυρίζουν τη πλάτη τους.
