Πώς περιμένουμε να ζήσουμε τις μεγάλες εμπειρίες εάν δεν έχουμε πίστη στον έναν/ στη μία;
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο πόσο πολύ έχει βάλει το χεράκι του το σινεμά στο κομμάτι των σχέσεων μας και συγκεκριμένα στις ερωτικές. Τα πρότυπα που προβάλλονται τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία απολύτως ρεαλιστική βάση στη πραγματικότητα (αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που οι σεξουαλικές και άλλες προσδοκίες ενός ανθρώπου από έναν άλλον πέφτουν στο κενό) ενώ συνήθως παρουσιάζονται ως τα απολύτως γοητευτικά όσα είναι καταστροφικά, αδιέξοδα, επικίνδυνα και τριγωνικά. Όλοι μας πιάνουμε τον εαυτό μας να ανήκει σε ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει. Άλλοι κλαίνε με αναφιλητά «στον γάμο του καλύτερου μου φίλου», άλλοι ενθουσιάζονται παρακολουθώντας εντελώς προβληματικές σχέσεις, βίαιες πολλές φορές και με πολλές εξαρτήσεις (κάθε είδους). Το σινεμά δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που επηρέασε τον τρόπο που συνάπτουμε σχέσεις και κυρίως τις κρυφές μας επιθυμίες για τον άλλον.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και τα social media τα οποία υποτίθεται σου δίνουν μία ευρεία γκάμα επιλογών, σε καλούν να νιώσεις στο έπακρο την φάση της ηδονοβλεψίας. Για λίγο μπορείς να αλληλεπιδράσεις, να ανταλλάξεις μηνύματα, να κάνεις κλήση με όποιον/α θέλεις. Το Instagram λειτουργεί στο μυαλό πολλών ως ο απόλυτος προορισμός, το μεγάλο νυφοπάζαρο. Και όλο αυτό το παιχνίδι καταλήγει στη μοιραία κατάληξη της πραγματικής συνάντησης με τον άλλον που συνήθως δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που είχες χτίσει στο μυαλό σου. Εδώ δεν αναφερόμαστε στις εξωτερικές προδιαγραφές (κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις σχολιάζει), αλλά στο πώς τελικά σκέφτεται και στέκεται απέναντί μας ο άνθρωπος που είχαμε θεοποιήσει τόσο καιρό.
Τόσο το σινεμά όσο και τα κοινωνικά δίκτυα σε ρίχνουν στη παγίδα θες-δε θες να αφεθείς ελεύθερος/η και να φανταστείς, να πλάσεις όποια εικόνα θες εσυ στο μυαλό σου για τον ιδανικό άλλον, η οποία κατά 99% δεν έχει καμία σχέση με αυτή που αντιπροσωπεύει τελικά. Σε μία κοινωνία που παρακολουθούμε YouTubers, διαβάζουμε άρθρα και παρακολουθούμε εκπομπές που σου παρέχουν τις κατάλληλες στρατηγικές «για να απιστήσεις χωρίς να σε καταλάβει», «για να του/της τα φορέσεις χωρίς να χαλάσει η σχέση σας», εμείς αναρωτιόμαστε το εξής: γιατί να θες να απιστήσεις; Επίσης, από πότε θεωρείται τόσο cool και alternative το να λες ψέματα στον εαυτό σου; Δεν είναι λίγο οξύμωρο όταν κατακτάς το όνειρο χρόνων που έβλεπες στις ρομαντικές κομεντί με τους δύο χαρακτήρες στο τέλος να ανεβαίνουν τα σκαλιά ή να πετάνε για μία άλλη χώρα μακριά από όλους, να το πουλάς τελικά;
Γιατί κατέχει ίδια θέση με αυτή της σκλαβιάς στο μυαλό πολλών η ιδέα της πίστης; Πώς γίνεται να σε συναρπάζουν κινηματογραφικά ζευγάρια για τα εμπόδια που ξεπερνούν μαζί, τις ιδιαίτερες στιγμές τους στις οποίες φανερώνεται ότι ο ένας είναι το κέντρο του άλλου και κανείς δεν χωράει ανάμεσά τους, που καταφέρνουν να ζουν απολύτως μαζί και ταυτόχρονα απολύτως ελεύθεροι, αλλά να είναι ταυτόχρονα δελεαστική για εσένα η φιλοσοφία της απιστίας; Πώς περιμένουμε να ζήσουμε τις μεγάλες εμπειρίες εάν δεν έχουμε πίστη στον έναν/ στη μία;
