Το σημαντικότερo που ανακαλύπτει κανείς εκφράζοντας τα αληθινά του θέλω, είναι τον εαυτό του και τις πραγματικές του ανάγκες
Έγινε συνώνυμο της αγένειας, της έλλειψης σεβασμού και τα συναισθήματα που βιώνει κάποιος όταν λέει αυτή τη λέξη δεν είναι άλλα από την ενοχή και τον φοβό μήπως παρεξηγηθεί, μήπως απογοητεύσει κάποιον. Το «όχι» πάντα λεγόταν με μεγαλύτερη δυσκολία σε όσα δεν θέλαμε πραγματικά να κάνουμε αλλά τελικά ακολουθούσαμε τις προτάσεις των άλλων. Το «ναι» από την άλλη πλευρά δύσκολα, λέγεται με θάρρος όταν πρόκειται να τολμήσουμε κάτι πέρα από τα όριά μας. Ακριβώς εκεί βρίσκεται η απάντηση τουλάχιστον για το πρώτο, στη μαγική λέξη όρια. Μπορεί να θεωρούμε ότι λέγοντας λιγότερα «όχι» και φέρνοντας λιγότερες αντιρρήσεις σε πρόσωπα που αγαπάμε αυτό μας καθιστά πιο αγαπητούς και επιθυμητούς, όμως ο καταπιεσμένος μας εαυτός δεν έχει την ίδια άποψη.
Δεν είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να αρνηθούμε να κάνουμε κάτι για κάποιον, αρκεί να γίνεται ευγενικά. Αυτό μπορεί να αφορά τη χάρη που μας ζητά κάποιος, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Το ίδιο ισχύει και για όλες εκείνες τις φορές που ήρθαμε σε δύσκολη θέση και δεν διεκδικήσαμε μία συνθήκη που νιώθαμε ότι μας ταιριάζει καλύτερα ώστε να μην φέρουμε σε δύσκολη θέση άλλους ή όταν γίναμε υποχωρητικοί για να μη χαλάσουμε τις σχέσεις μας. Σε κάτι άλλο που αξίζει να δώσουμε σημασία είναι ότι όταν παρατηρούμε πως οι προτάσεις, οι κινήσεις και τα χατίρια κάποιων πιο πολύ μας κατευθύνουν μέσα μας στο να τους αρνηθούμε, δείχνει κι αυτό κάτι για τη ποιότητα της σχέσης μας μαζί τους (όποιοι κι αν είναι αυτοί). Δεν είναι τόσο απογοητευτικό να ανακαλύπτουμε ότι τελικά δεν ταιριάζουμε με κάποιους ανθρώπους ή ότι δεν μπορούμε άλλο να τους παρακολουθήσουμε και να τους ακολουθήσουμε.
Η έκφραση της προσωπικής μας άποψης, κι ας είναι αρνητική, δεν μας καθιστά ανεπιθύμητους ή λιγότερο προσιτούς στους γύρω μας αλλά πραγματικά ειλικρινείς. Εάν σκεφτόμασταν κάθε φορά πως με τη θέση μας θα απογοητεύσουμε κάποιους άλλους θα ήμασταν όλοι έρμαια των χειρισμών των άλλων και πιθανότατα δεν θα μαθαίναμε ποτέ με ποιούς μπορούμε να «κάνουμε χωριό». Το σημαντικότερο όμως που ανακαλύπτει κανείς εκφράζοντας τα αληθινά του θέλω, και σε αυτά ανήκουν και τα «όχι», είναι τον εαυτό του και τις πραγματικές του ανάγκες.
