Στην εποχή της έκρηξης των τηλεοπτικών σειρών, ας θυμηθούμε τa καλύτερα επεισόδια του αξεπέραστου Twilight Zone, που άλλαξε τα πάντα.
To 1924 γεννήθηκε ένας σεναριογράφος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου και που άφησε το στίγμα του στην pop κουλτούρα του 20ου αιώνα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 50, ο Rod Serling με τη ζωηρή φαντασία και τις ριζοσπαστικές ιδέες όσον αφορά τον τρόμο, ξεκινούσε τη καριέρα του γράφοντας σενάρια σε ραδιοφωνικά σόου και τηλεοπτικές σειρές. Ο νεαρός ακόμα σεναριογράφος γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία με το σενάριό του “Playhouse 90”, το οποίο του εξασφάλισε συμβόλαιο με το CBS για μια σειρά αυτοτελών ιστοριών που έμελλε να γνωρίσει μεγάλη απήχηση. Ο πανέξυπνος Serling κατανοούσε καλά τους τηλεοπτικούς μηχανισμούς της εποχής και είχε το ταλέντο να προσδώσει συμβολική ισχύ στο πυρήνα των ιστοριών του, οι οποίες φλέρταραν έντονα με το παράδοξο και συχνότερα με το μακάβριο.
Το περίφημο Twilight Zone γεννήθηκε το 1959, στο μεταίχμιο της περιόδου του μεταπολεμικού συντηρητισμού και λίγο πριν τα 60’s του πειραματισμού και της αμφισβήτησης. Ήταν η εποχή που τα μεγάλα στούντιο πλούτιζαν ακόμη από την εκμετάλλευση του φτηνού σινεμά του τρόμου, με άφθονα b movie στερεότυπα, από τρελούς επιστήμονες και ζόμπι, έως ιπτάμενους δίσκους, περίεργα τέρατα και μοχθηρούς εξωγήινους. Όλα τα sci fi στερεότυπα είχαν κατοχυρωθεί στη συλλογική μνήμη των θεατών, μέχρι να έρθει η γόνιμη άνθηση του μεταφυσικού τρόμου, με τη μορφή της απειλής των συσπειρωμένων ανθρώπων απέναντι σε κάποιον ανεξέλεγκτο κίνδυνο. Ο Serling σε πολλές από τις ημίωρες ιστορίες του έδινε ένα αντίδοτο στον φτηνό ψυχροπολεμικό τρόμο και την ταλαιπωρημένη προσπάθεια αντίστασης των κατοίκων της Γης απέναντι σε κακόβουλους εξωγήινους εισβολείς. Το Twilight Zone επανακαθόρισε καταλυτικά τους νόμους της αγωνίας και διαμόρφωσε την αισθητική αντίληψη του κατ’ οίκον «εβδομαδιαίου» τρόμου. Δεν προήλθε μόνο από την «άγουρη» νοοτροπία του παρελθόντος των b movies ή τον νιχιλισμό της αντίπαλης σειράς «Alfred Hitchcock Presents» που γνώριζε τότε επιτυχία, αλλά και από ένα ρεύμα μεταφυσικής ανησυχίας που ο Serling διαισθάνονταν πως θα έβρισκε απήχηση. Στο Twilight Zone, επινοούσε μικρά μακάβρια παραμύθια με έναν απρόβλεπτο και όχι εύκολα περιγράψιμο τρόπο και το τηλεοπτικό τοπίο δεν θα ήταν ποτέ πια το ίδιο.
Τα επεισόδια εισέβαλαν στα Αμερικάνικα σαλόνια ταράζοντας την εφησυχασμένη αίσθηση των θεατών, εκτοξεύοντας στα ύψη τις μεταφυσικές τους φοβίες. Η προπαγάνδα ρήξης με κάθε φυσικό νόμο που σκαρφίζονταν κάθε βδομάδα ο Serling, με το επιτελείο συνεργατών του, είχε μια ακατανίκητη έλξη που εντοπίζεται στη πρωτοτυπία που έδινε τροφή για σκέψη. Το τολμηρό εγχείρημα δημιούργησε ένα τηλεοπτικό περιβάλλον που διαπραγματεύονταν μια καινούρια εποχή της μικρής οθόνης. Επίτευγμα ήταν για τον Serling το ότι για 5 χρόνια και για 156 επεισόδια συνολικά θα κατάφερνε την επέκταση των ορίων της επιστημονικής φαντασίας. Από τις αξέχαστες εισαγωγές του σαν αφηγητής μέχρι τα ανατρεπτικά φινάλε, τα επεισόδια θα τον μετέτρεπαν σε απροσδόκητο ίνδαλμα μιας κουλτούρας που δανείζεται έμπνευση από τις νοσηρότερες πτυχές της mainstream ψυχαγωγίας.
Προς το τέλος της σειράς, ο δημιουργικός έλεγχος γλιστρούσε από τα χέρια του, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά στερεί από τη μετέπειτα πορεία της τηλεόρασης το ρόλο που έπαιξαν οι ένδοξες μικρές ιστορίες του Twilight Zone. Μετά από δεκαετίες, στέκεται ακόμη σαν το κομβικό σημείο του περάσματος της συνείδησης του απαίδευτου μέσου τηλεθεατή στην αναζήτηση της αγαπημένης του horror αναψυχής. Οι ιστορίες έπαιζαν στα όρια μυθοπλασίας της επιστημονικής φαντασίας, του κατασκοπικού σινεμά αγωνίας, των ταινιών πατριωτικής προπαγάνδας, τον πεσιμισμό των b movies, την πρόχειρη αισθητική τρόμου του Roger Corman, το goth της εταιρίας Hammer ή τον ευρωπαϊκό υπαινικτικό τρόμο του Val Lewton.
Επρόκειτο για μια τηλεοπτική παραλλαγή του σινεμά του τρόμου σε prime-time μετάλλαξη. O Rod Serling δηλητηρίαζε το συλλογικό υποσυνείδητο, είχε μια ρομαντική ασέβεια στη συντηρητική μηχανή εικόνων της τηλεόρασης και ήταν από τους πρώτους που αποθέωσαν τηλεοπτικά έννοιες όπως νύξη, υποβολή και δυνατότητα της φαντασίας. Η αχαλιναγώγητη φαντασία του, έρχονταν σε μετωπική σύγκρουση με τις συντηρητικές διδαχές της τηλεοπτικής φαντασίας. Υιοθετούσε νέες τεχνικές οπτικοακουστικής ψευδαίσθησης και έστελνε τα μηνύματα του στο τηλεοπτικό κοινό, τα οποία θα γίνονταν αποδεκτά με μια κλιμακούμενη μαζικότητα για δεκαετίες και θα δημιουργούσαν cult status. Αναπάντεχα θέματα και πρωτότυποι χαρακτήρες παρελαύνουν στα επεισόδια της ανεπανάληπτης σειράς. Οι ανατριχίλες του «κουτιού» περιείχαν παράλληλους χρόνους, ανεξερεύνητες διαστάσεις, κοσμογονικά ανέκδοτα φρίκης, ειρωνικές ιστορίες φαντασίας, παιχνίδια του μυαλού, μύθους με ανησυχητικό ρασιοναλισμό, ταξίδια στο χρόνο, μεταφυσικά παράδοξα, παραβολές τρόμου με προφητικές διαθέσεις, εσχατολογικούς γρίφους, εφιάλτες στα όρια της λογικής, απόκοσμους τόπους που θυμίζουν κάτι οικείο και ιστορίες με ανατρεπτικό φινάλε. Σύσσωμο το σινεμά του φανταστικού (κυριολεκτώ) αντέγραψε τις ιδέες του από εδώ.
Η σειρά γέννησε δυο μέτριες αναβιώσεις, μια το 1985 και μία το 2002 που βασίστηκαν σε διασκευές των παλιών επεισοδίων και σε διάφορα ανέκδοτα σενάρια του Serling, καθώς και μια μετριότατη κινηματογραφική ταινία το 1983. Ο Rod Serling πριν το θάνατό του το 1975 σε ηλικία μόλις 50 ετών, θα προλάβαινε να κάνει άλλη μια απόπειρα στην τηλεόραση με τη σειρά Night Gallery το 1970, η οποία ήταν άκρως ατμοσφαιρική, αλλά δεν διέθετε τη διαύγεια και την έμπνευση που θα την έκαναν πετυχημένη, πόσο μάλλον κλασική. Κομμάτι της υστεροφημίας του ήταν ότι κατάφερε και έθεσε το τερέν μιας νέας πραγματικότητας και τάραξε τα νερά της πολιτικά ορθής επιστημονικής φαντασίας με κάθε ημίωρο ταξίδι σε αυτή την ιδιαίτερη και ταραχώδη κατάσταση του «νου» που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «Ζώνη του Λυκόφωτος».
Τα 20 καλύτερα επεισόδια της σειράς:
The Eye of the Beholder
Ο χώρος, ένα σκοτεινό νοσοκομείο. Μετά την πλαστική εγχείρησή της, η ασθενής θα δει στον καθρέπτη το «παραμορφωμένο» της πρόσωπο.
Nightmare at 20.000 Feet
Ένας άνθρωπος βλέπει από το παράθυρο του αεροπλάνου ένα απειλητικό τέρας να τον πλησιάζει. Κανείς άλλος επιβάτης δεν μπορεί να το δει.
Long Distance Call
Ένα πεντάχρονο αγόρι μιλάει σε ένα πλαστικό τηλέφωνο-παιχνίδι με τη νεκρή γιαγιά του.
Ι Shot an Arrow Into the Air
Τρεις αστροναύτες δεν έχουν ιδέα που έχουν προσγειωθεί και τα αποθέματα νερού τελειώνουν.
Shadow Play
Ένας κατηγορούμενος στο δικαστήριο πιστεύει πως ζει έναν επιλαμβανόμενο εφιάλτη και αν τον καταδικάσουν σε θάνατο όλοι θα πεθάνουν μαζί του.
The Hitch Hiker
Μια νεαρή κοπέλα σε ένα αυτοκίνητο, συναντάει ξανά και ξανά στη διαδρομή της τον ίδιο μαυροφορεμένο άντρα που της κάνει οτοστόπ.
Twenty Two
Η κεντρική ηρωίδα έχει έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη με ένα δωμάτιο που η πόρτα γράφει το νούμερο «22» και δεν πρέπει ποτέ να την ανοίξει.
The Midnight Sun
Ο ήλιος έχει πλησιάσει επικίνδυνα τη Γη και ο κόσμος θα καταστραφεί από τον αυξανόμενο καύσωνα. Αριστούργημα.
Third From The Sun
Όλοι οι κάτοικοι θέλουν να αποδράσουν από τον πλανήτη τους που θα καταστραφεί. Για να πάνε που;
The Invaders
Ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο εισβάλει σε ένα φιλήσυχο αγροτικό σπίτι. Που ακριβώς βρισκόμαστε όμως;
Time Enough At Last
Μετά την πυρηνική καταστροφή ο μοναδικός επιζών έχει όλο το χρόνο στη διάθεσή του να διαβάσει.
Person or Persons Unknown
Ο ήρωας ξυπνάει ένα πρωί για να διαπιστώσει ότι κανείς δεν τον αναγνωρίζει και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι.
Five Characters in Search of an Exit
Ένας στρατιώτης, μια χορεύτρια, ένας κλόουν και ένας άστεγος, χωρίς μνήμη βρίσκονται σε έναν αχανές λευκό μεταλλικό κύλινδρο. Χωρίς καμία εξήγηση και καμία λογική για το πώς βρέθηκαν εκεί, και χωρίς να μπορούν να βγουν.
The Arrival
Η πτήση 107 προσγειώνεται στο αεροδρόμιο χωρίς επιβάτες, αποσκευές και ίχνος ζωής.
The After Hours
Ο ένατος όροφος ενός πολυκαταστήματος δεν υπάρχει, όμως η νεαρή πελάτισσα ορκίζεται πως έχει ανέβει.
Perchance To Dream
Ένας άνδρας μπαίνει στο ιατρείο ενός ψυχαναλυτή λέγοντας του ότι είναι για μέρες άυπνος γιατί αν κοιμηθεί θα πεθάνει. Σοκαριστικό επεισόδιο.
The Howling Man
Ένας άνθρωπος ισχυρίζεται ότι έπιασε το διάβολο… και τον έχει κλειδώσει σε ένα δωμάτιο.
Judgment Night
Ένας επιβάτης πλοίου δεν έχει καμία μνήμη για το ποιος είναι, για το πώς βρέθηκε εκεί και για τον προορισμό του ταξιδιού. Όμως αισθάνεται ότι κάπου έχει ξαναδεί τους άλλους επιβάτες.
Mirror Image
Μια γυναίκα στο σταθμό ενός τρένου αισθάνεται την ύπαρξη μιας άλλης γυναίκας κοντά της που φαίνεται να έχει τη μορφή της και να φοράει τα ίδια ακριβώς ρούχα.
Little Girl Lost
Ένα μικρό κορίτσι εξαφανίζεται μέσα στο δωμάτιό της ενώ η οικογένειά της μπορεί και την ακούει να μιλάει μέσα στο σπίτι.
{youtube}zi6wNGwd84g{/youtube}
