Από τον Φρανκενστάιν μέχρι τον Γουίλ Σμίθ!
Συνεχίζουμε τη λίστα με τις αγαπημένες μας «Guilty Pleasure» ταινίες του Χόλιγουντ! Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος του αφιερώματος εδώ και το δεύτερο μέρος εδώ!
Aladdin (2019)
Τα λεγόμενα «Live-action remakes» της Disney είναι ευρέως μισητά από σύσσωμη την κινηματογραφική κοινότητα για την έλλειψη πρωτοτυπίας και τον κυνισμό που τα διακρίνει. Παρ' όλα αυτά, οι σπιρτόζοι διάλογοι και η αξιολάτρευτη χημεία των Mena Massoud (Aladdin) και Will Smith (Genie), προσδίδουν στο συγκεκριμένο φιλμ μία μεταδοτική ζωηράδα, ενώ η νέα εκδοχή του εμβληματικού «Friend Like Me» είναι αναπάντεχα επιτυχημένη.
I Am Legend (2007)
Ακόμη μία ταινία με τον Will Smith! Στην προηγούμενη λίστα μας αναφέραμε πως ο Francis Lawrence (The Hunger Games) μπορεί να μετατρέψει ακόμη και το πιο βαρετό κόνσεπτ σε διασκεδαστική ταινία, και το ίδιο ισχύει σίγουρα για το «I Am Legend» του 2007! Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Richard Matheson έχει μεταφερθεί άλλες δύο φορές στη μεγάλη οθόνη (το 1964 με τον Vincent Price και το 1971 με τον Charlton Heston) και κάθε εκδοχή έχει τα δικά της υπέροχα στοιχεία!
Victor Frankenstein (2015)
Σε μια εποχή όπου κάθε λογής βικτοριανός ήρωας αποκτούσε τη δικιά του κινηματογραφική περιπέτεια, ο «Victor Frankenstein» του James McAvoy (παρέα με τον Igor του Daniel Radcliffe) μας προσέφερε ένα απενοχοποιημένα άμυαλο, αναπάντεχα χιουμοριστικό και οπτικά στιλάτο δίωρο.
F9: The Fast Saga (2021)
Οι περιπέτειες των «Fast and Furious» έχουν πολλούς μισητές και πολλούς λάτρεις, το 9o φιλμ της σειράς ωστόσο θεωρείται από τους περισσότερους το χειρότερο του franchise. Με γραφικά αμφιβόλου ποιότητας, ψευτο-δραματικό ύφος και σενάριο τραβηγμένο από τα μαλλιά, το F9 «τερματίζει» κάθε over-the-top στοιχείο του franchise, με διχαστικά αποτελέσματα.
Star Wars: Episode I - The Phantom Menace (1999)
Το «Ιερό Δισκοπότηρο» των Guilty Pleasure Movies, το «Phantom Menace» του George Lucas θεωρείται από πολλούς το χειρότερο φιλμ της σειράς, έχοντας βαρετό σενάριο, άχαρους διαλόγους, ανύπαρκτους χαρακτήρες και ψόφιες ερμηνείες. Εμείς όμως το αγαπάμε για την νοσταλγική, cosy ατμόσφαιρά του, καθώς και το ανεπανάληπτο soundtrack του John Williams.
