Ο εμβληματικός χαρακτήρας του Eddie Murphy κάνει την (νωχελική) επιστροφή του.
Όταν ο «Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς» έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους όλου του κόσμου τον Δεκέμβριο του 1984, τα άστρα βρίσκονταν σε ευθυγράμμιση: ο Eddie Murphy ήταν ζωηρός και γεμάτος ενέργεια, έχοντας κατασκευάσει μία θεότρελη κωμική περσόνα που έμελλε να τον εκτοξεύσει στην κορυφή της βιομηχανίας του θεάματος. Από την άλλη, ο χολιγουντιανός κινηματογράφος δράσης βρισκόταν στο απόγειό του -με το νεοσύστατο αυτό genre να έχει παράξει ήδη μερικά από τα πιο εμβληματικά προϊόντα του. Το αποτέλεσμα ήταν μία φρέσκια και σπιρτόζα κομωδία δράσης που θα μπορούσε, ίσως, να θεωρηθεί η πρώτη του είδους -καθώς και η αρχή της κυριαρχίας του Murphy, ο οποίος επρόκειτο να βασιλέψει στο Χόλιγουντ για πάνω από δύο δεκαετίες.
Σήμερα, δυστυχώς, τα πράγματα είναι διαφορετικά: Ο Eddie Murphy επέστρεψε στο προσκήνιο μετά από 10 χρόνια απουσίας, με σκοπό να επαναφέρει στη ζωή όλους τους κλασικούς χαρακτήρες του -και την ίδια στιγμή, το Χόλιγουντ βρίσκεται στα τελευταία χρόνια του νοσταλγικού '80s ρεύματος, όπου προσπάθειες σαν και το «Axel F» περιορίζονται πλέον στις συνδρομητικές πλατφόρμες. Ως αποτέλεσμα, το «Axel F» αποτελεί μία φτηνιάρικη και ανέμπνευστη παραγωγή, η οποία ωχριά μπροστά στην old-school αυθεντικότητα των προηγούμενων φιλμ -και με κακογραμμένους διαλόγους, βαρετή δράση, απαράδεκτο ADR (!) και την χαρακτηριστική Netflix φωτογραφία να θυμίζει δευτεροκλασάτη τηλεταινία, το «Axel F» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη αναξιομνημόνευτο φιλμάκι της streaming εποχής.
Τρεις δεκαετίες μετά την τελευταία του περιπέτεια, ο Axel Foley καλείται να επιστρέψει στο Beverly Hills -και αυτή τη φορά, εχει μαζί του και την κόρη του! Οι δύο πρωταγωνιστές μας θα κληθούν να διαλευκάνουν μία σκοτεινή υπόθεση διαφθοράς, η οποία εμπλέκει σύσσωμο το Αστυνομικό Τμήμα του Λος Άντζελες -και στην πορεία, θα συναντήσουν παλιούς γνωστούς, νέους φίλους, αλλά και ένα σωρό καινούριους και αδίστακτους εχθρούς.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του «Axel F» δεν είναι, παραδώξως, η τηλεοπτική σκηνοθεσία ή η ανέμπνευστη παραγωγή του, αλλά η ίδια η ερμηνεία του πρωταγωνιστή μας. Ο Eddie Murphy δεν έχει εδώ ίχνος της παροιμιώδους ενέργειάς του, απαγγέλοντας τις ατάκες του με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια -και έχοντας το χαρακτηριστικό ύφος ενός σταρ που συμμετέχει απρόθυμα, μόνο και μόνο για να εισπράξει το μεροκάματο. Oι κωμικοί διάλογοι ξεδιπλώνονται βασανιστικά αργά (με τους χαμηλούς ρυθμούς του Murphy να υποχρεώνουν τους συμπρωταγωνιστές του να συμβαδίσουν), και το αποτέλεσμα είναι μία ιδιαίτερα νωχελική περιπέτεια, όπου οι ήρωές μας συζητάνε ανέκφραστα τα στοιχεία της υπόθεσης, ανταλλάζουν βαριεστημένες στιχομυθίες, μπλέκονται σε αργόσυρτα κυνηγητά, και γυροφέρνουν σε αναξιομνημόνευτες τοποθεσίες.
Το μόνο στοιχείο που εμφυσεί την ταινία με κάποια ψήγματα ενέργειας, είναι οι κεφάτες μουσικές του Lorne Balfe -ενώ η απρόσμενα hot εμφάνιση του Joseph Gordon-Levitt ίσως καταφέρει να σας κρατήσει το ενδιαφέρον όσο πλένετε τα πιάτα. Δυστυχώς όμως, σε γενικές γραμμές, το «Beverly Hills Cop Axel F» είναι ένα απογοητευτικότατο sequel -μία αναμενόμενα αδιάφορη Νετφλιξική προσθήκη, σε ένα franchise που κάποτε είχε γράψει ιστορία. Και δυστυχώς, η αναπόφευκτη συνέχεια (ο Murphy έχει ήδη ανακοινώσει την παραγωγή του sequel), αναμένεται ακόμη πιο ληθαργική.
Το Beverly Hills Cop: Axel F είναι διαθέσιμο στο Netflix.
