Εδώ και 8 μήνες, από τις 18 Σεπτεμβρίου, οι καθαρίστριες βρίσκονται σε καθημερινές κινητοποιήσεις έξω από το Υπουργείο Οικονομικών.
Τον τιτάνιο αγώνα που δίνουν οι καθαρίστριες, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να τον καταστείλει με βία και καταστολή. Και πως αντιμετωπίζεται αυτό το μονοπώλιο της βία; Σε μια εποχή που με βία εκπαιδευόμαστε, με βία εργαζόμαστε, με βία ερωτευόμαστε και μόλις και «μετά βίας» αναπνέουμε και ζούμε.
Τι γίνεται όταν, όσο κι αν στύψεις αυτό το ταλαιπωρημένο και κακοποιημένο μυαλό σου δεν μπορείς να βρεις το δίκαιο στην άλλη πλευρά της όχθης; Τι γίνεται όταν εσύ νιώθεις σαν Αντιγόνη, σαν θαμμένη μες στον τάφο που σε βαλε το κράτος ζωντανή, αφήνοντας σε να πεθάνεις. Ζωντανή ενταφιασμένη, θέλοντας να σε κάνει να αισθανθείς μίασμα, που η πόλη πρέπει να αποβάλει. Ποια πόλη είναι αυτή όμως; Και τι είναι δίκαιο; Έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του Πιερ Ζοζέφ Προυντόν που μίλαγε για «…δικαιοσύνη ισοδύναμη του σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, που εκδηλώνεται αυτόματα και εξασφαλίζεται αμοιβαία.» Αξιοπρέπεια και αμοιβαία.
Κατεβαίνω τις σκάλες της Φιλοσοφικής. Εννέα όροφοι. Σκαλί-σκαλί. Έρχομαι αντιμέτωπη με τους σωρούς των σκουπιδιών. Πλαστικά ποτήρια με καφέδες και καλαμάκια κολλημένα μέσα τους. Αποτσίγαρα βιαστικά σκουπισμένα από χέρι ψυχαναγκαστικού με την καθαριότητα φοιτητή και τοποθετημένα σε μια γωνία. Αύριο θα ‘χουν φτάσει τα πέντε εκατοστά, την επόμενη βδομάδα τα δέκα. Μια μικρή στάση στο ανοικτό παράθυρο. Βρέχει. Η μυρωδιά του βρεγμένου τσιμέντου σε παρασέρνει να βουτήξεις πάνω του με όλη την φόρα. Άλλη φορά. Συνεχίζω να κατεβαίνω. Μισοτελειωμένες τυρόπιτες έχουν κολλήσει στο πάτωμα με την ζάχαρη από τους καφέδες που έχουν χυθεί. Ανέλπιστη χαρά για κατσαρίδες και τρωκτικά. Περιστέρια. Μεταλλαγμένα κι αυτά. Σκοτωμένα περιστέρια. Ακόμα ένα γεύμα. Έχω φτάσει σχεδόν στον 4. Θες να πας τουαλέτα αλλά είναι απαγορευτικό. Η σύσταση από τους καθηγητές είναι καθαρή «να αποφεύγονται οι τουαλέτες!». Σε λίγο θα γίνει και με τις αίθουσες. Ήδη σήμερα με ενοχλούσε το κουτάκι της coca cola που ήταν μπλεγμένο στα πόδια μου.
Κι όλα αυτά έχουν αρχίσει να φαντάζουν κανονικά. Μέσα σε όλα αυτά τα «σκουπίδια» -άτομα και αντικείμενα- που μας περιβάλλουν, τι πιο φυσικό από αυτήν την εικόνα; Απουσία «παραξενίσματος» χάνεται σιγά σιγά και η κριτική ψυχραιμία. Κάποιοι όμως αντιστέκονται στην αβίαστη αυτή κατανόηση των πραγμάτων. Είναι οι καθαρίστριες και από την Τετάρτη 07.05.2014 αποφάσισαν την κλιμάκωση του αγώνα τους. Ξεκίνησαν καθιστική διαμαρτυρία, έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, Καραγεώργη Σερβίας 10 και καλούν όλους τους απολυμένους, τους άνεργους, όσους και όσες αντιστέκονται στις απολύσεις της Κυβέρνησης και της Τρόικας, να συμπαρασταθούν στον αγώνα που δίνουν καθημερινά, εδώ και 8 μήνες. Θα σας δούμε εκεί…
