Post modern "κόκκινη κλωστή δεμένη"

Μήπως ήρθε η ώρα να γράψεις η ίδια το παραμύθι της ζωής σου;

Θα μου πεις τι παραμύθια και πράσινα άλογα… Η εποχή μας είναι σκληρή και η πραγματικότητα αβάσταχτη που δεν έχει θέση για ρομαντικούς και ονειροπόλους… Ή μήπως ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο είναι που χρειάζονται ακόμα και σήμερα οι ρομαντικοί και οι ονειροπόλοι;

Σου θέτω αυτούς τους προβληματισμούς και σου κάνω αυτές τις ερωτήσεις, ανήμερα της Παγκόσμιας Μέρας Παιδικού Βιβλίου που εορτάζεται ήδη από το 1996 με αφορμή την ημέρα γέννησης του μεγάλου Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν… Και δεν θα έβρισκα καλύτερη μέρα από αυτήν ακριβώς για να σε κάνω να σκεφτείς τη σημασία της ουσίας των παραμυθιών…

Τα παραμύθια, οι ιστορίες, οι μύθοι, η αφήγηση, πολύ πριν γίνουν βιβλία, είναι σχεδόν αλληλένδετα με την ύπαρξη του ανθρώπου και τη γέννηση του πολιτισμού. Κάθε λαός έχει τα δικά του παραμύθια που είναι συνδεδεμένα άρρηκτα με τα ήθη και τις παραδόσεις του και δείχνουν πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας των ανθρώπων κάθε χώρας μέχρι και το πώς δημιουργήθηκε η ιστορική τους μνήμη.

Τα παραμύθια, ενώ μπορεί να μην έχουν την αλήθεια ως βασικό χαρακτηριστικό τους δημιουργήθηκαν αρχικά για να μπορεί ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει την αλήθεια του. Τους φόβους του κυρίως όλα όσα δεν μπορούσε να καταλάβει. Τα παραμύθια ήταν μία από τις πρώτες του απόπειρες να ερμηνεύσει τον κόσμο, τον υλικό και τον άυλο, τον ορατό και τον αόρατο. Στη συνέχεια έγιναν ένα εργαλείο κατανόησης του εαυτού του και των άλλων – και ένας τρόπος να διεισδύει στα συναισθήματά του, στις μύχιες σκέψεις, στα ένστικτα και στις παρορμήσεις του.

https://www.instagram.com/p/B-eC0N5B5L0/

Κι όσο άρχιζε να κατανοεί περισσότερο τον κόσμο, όσο άρχιζε να καταλαβαίνει τον εαυτό του και τους άλλους, τα παραμύθια έγιναν ένας τρόπος παρηγοριάς – άλλωστε η λέξη παραμύθια στα ελληνικά συγγενεύει με τη λέξη παραμυθία που σημαίνει αυτό ακριβώς, παρηγοριά.

«Πες μου ένα παραμύθι» ζητάμε από παιδιά. Έτσι μεγαλώνουμε… Μαθαίνουμε να έχουμε ανάγκη όχι το ψέμα, αλλά το μαγικό… Έναν ήρωα που ξέρει να τα βγάζει πέρα. Που επιστρατεύει τη φαντασία του και μας μαθαίνει κι εμάς να επιστρατεύουμε τη δική μας. Να γυρίζουμε στον εαυτό μας. Να κοιτάμε καλά μέσα και να ανασύρουμε τα μυστικά μας όπλα. Ναι όλοι διαθέτουμε. Όλα μέσα μας είναι.

https://www.instagram.com/p/B-eJ5fyl7q9/

Κι όλα μέσα στην αληθινή -πιο αληθινή δεν γίνεται- ζωή. Κι ο κακός λύκος, κι η κοκκινοσκουφίτσα, κι ο κυνηγός, και το δάσος, κι η γιαγιά – εμφανίζονται τακτικά σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη και διανύουν μια μεγάλη γκάμα χρονικών περιόδων – από το μακρινό χθες, το εδώ και τώρα σήμερα έως το απρόβλεπτο μέλλον. Οι ιππότες, οι βασιλιάδες, οι μάγοι, οι πειρατές εξακολουθούν να ψάχνουν πριγκίπισσες, να αγωνίζονται για πολυάσχολες βασίλισσες, να ανταγωνίζονται στα ξόρκια με πανίσχυρες μάγισσες, να συνταξιδεύουν με ικανές πειρατίνες. Οι δράκοι εξακολουθούν να παραμονεύουν, αλλά τους αγαπάμε γιατί είναι είδος προς εξαφάνιση και αγωνιζόμαστε για την διαιώνισή τους.

Κι οι ρομαντικοί και όσοι πιστεύουν στα παραμύθια είναι ίσως στις μέρες μας είδος προς εξαφάνιση… Ατσαλώνουμε τον κόσμο για να αντέχει. Αλλά το ατσάλι, όσο ανθεκτικό υλικό και να είναι δεν πλάθεται εύκολα, δεν ταλαντεύεται, δεν απορροφά τους κραδασμούς. Δεν θέλουμε λοιπόν παραμύθια που να δίνουν τη λύση, δεν θέλουμε παραμύθια που να εξωραΐζουν ίσως τον κόσμο, αλλά παραμύθια που θα μας βοηθήσουν -τα παιδιά κάθε ηλικίας- να ανακαλύπτουν την ομορφιά και το ωραίο μέσα μας και παντού γύρω μας.

Θέλουμε παραμύθια που θα μας βοηθήσουν να πιστέψουμε ξανά στον εαυτό μας και στις μαγικές μας ικανότητες. Παραμύθια που θα μας βοηθήσουν να πιστέψουμε ξανά στον κόσμο…

Και θα μας βοηθήσουν να γράψουμε εμείς οι ίδιοι το δικό μας ξεχωριστό παραμύθι… και ναι -εννοείται- με ευτυχισμένο τέλος!