Oι millennials σ' έναν σουρεάλ κόσμο που αλλάζει

Πώς θα μας βρει στο μέλλον ο επικός αγώνας κατά του covid/ 19;

Σήμερα ίσως η προσοχή σου να είναι εστιασμένη στο εδώ και τώρα. Στο πώς θα κρατήσεις τις απαραίτητες αποστάσεις και τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης ώστε να μείνεις υγιής και ασφαλής. Ή στο πώς θα αναρρώσεις αν τύχει και κολλήσεις τον ιό.

Σε όλο τον κόσμο το νούμερο ένα ζήτημα είναι η υγεία και η προστασία των ανθρώπων από τον κορωνοϊό. Ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και ο ζήλος στρέφεται στις ευπαθείς ομάδες και στους ηλικιωμένους.

Ωστόσο, ολόκληρος ο πλανήτης –ακόμα κι όσοι δεν έχουν προσβληθεί από τον κορωνοϊό αυτή τη στιγμή νοσεί με έναν τρόπο που οι συνέπειες και οι επιπτώσεις θα παραμείνουν αισθητές για πολύ καιρό και θα επηρεάσουν βαθιά ακόμα και όσους νομίζουν ότι την έχουν γλιτώσει.

Σε μια πανδημία, σε ένα φαινόμενο που επηρεάζει δηλαδή σε παγκόσμια κλίμακα, το θέμα δεν είναι μόνο η υγεία. Σαφώς και η υγεία είναι ίσως το σημαντικότερο μέλημα, καθώς είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά η αγωνία στην περίπτωση που καταφέρεις με λυτρωτική χαρά να το ξεπεράσεις είναι τι σε περιμένει μετά;

Ευπαθείς ομάδες δεν είναι μόνο οι άνθρωποι με βεβαρημένο ιστορικό υγείας ή οι ηλικιωμένοι, αλλά και όλοι όσοι πλήττονται από τις κοινωνικές, επαγγελματικές και –κυρίως– οικονομικές συνέπειες που κουβαλάει και διασπείρει σαν μικρόβια αυτός ο ιός.

Εκατομμύρια νέοι σε όλο τον κόσμο δεν αγωνιούν για το «μένουμε σπίτι» αλλά για το πώς θα βγουν από το σπίτι… τι τους περιμένει όταν η ζωή θα αρχίσει να προσπαθεί να ξαναβρεί τους ρυθμούς της. Ακόμα κι αν το lockdown σε βρήκε εγκλωβισμένη παρά τη θέλησή σου, ενδεχομένως μακριά από το κανονικό σου σπίτι, ή μακριά από την οικογένειά σου. Καθώς μπορεί να βρέθηκες –με τα τωρινά κριτήρια– στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Είτε γιατί βρίσκεσαι αλλού λόγω σπουδών, μεταπτυχιακών, εργασίας ή ακόμα και λόγω συναισθηματικών υποθέσεων. Ο χώρος είναι μια λεπτομέρεια. Αυτός ο ιός με την εξάπλωσή του έχει καταργήσει τα σύνορα. Κι αυτό που κουβαλάει το μεταφέρει παντού, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Είτε ζεις στο Παρίσι, είτε σπουδάζεις στο Λονδίνο, είτε μένεις στη Σαγκάη, αν μόλις είχες αρχίσει να κάνεις τα πρώτα σοβαρά βήματα ενηλικίωσης και οικονομικής ανεξαρτητοποίησης, ο ιός σού έδωσε ένα χαστούκι και δεν ξέρεις ακόμα πόσα βήματα πίσω σε πήγε στο ταμπλό της ζωής σου. Χιλιάδες καταστήματα είναι προς το παρόν κλειστά. Χιλιάδες θέσεις εργασίας είναι στον αέρα. Χιλιάδες εταιρείες δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Τα όνειρα που πριν λίγο σε είχαν οδηγήσει στις επιλογές σου έχουν μπει στον πάγο. Τα σχέδια που προσπαθούσες να ευοδώσεις είναι πλέον στον αέρα. Η οικονομική ανασφάλεια και η επαγγελματική αβεβαιότητα είναι ωστόσο κι αυτές άλλοτε συμπτωματικές και άλλοτε ασυμπτωματικές. Μπορεί δηλαδή να νοσείς, αλλά να μην το ξέρεις.

Ο φόβος που φέρει μέσα του ο νέος αυτός ιός σε κάνει ευπαθή και ευπρόσβλητη. Και για αυτόν τον φόβο δεν ετοιμάζεται κανένα εμβόλιο ούτε υπάρχει δοκιμασμένη θεραπεία… Επηρεάζει και θα επηρεάσει τη ζωή σου με τρόπους που ακόμα αδυνατείς να συλλάβεις ή να συνειδητοποιήσεις. Και κυρίως θα σε φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό σου.

Το πού έτυχε να βρίσκεσαι την εποχή του ξεσπάσματος του κορωνοϊού, θα σε κάνει να περάσεις στο κόσκινο όλες τις μέχρι τώρα επιλογές σου. Θα αναμετρηθείς με αποφάσεις και θα ξαναζήσεις όλα τα μέχρι τώρα διλήμματα για να δεις (χωρίς να έχει σημασία ενδεχομένως) το κατά πόσο τα «αν» της ζωής σου αν θα σε είχαν φέρει αλλού.

Το αν μένεις ακόμα στους γονείς σου μπορεί να γίνει μια κραυγή «μα γιατί δεν έφυγες ή πότε θα φύγεις επιτέλους» ή μπορεί να είναι η ανακούφιση «ουφ ευτυχώς που δεν έφυγα». Το γιατί χώρισες από την τελευταία σου σχέση μπορεί να γιγαντωθεί στο κεφάλι με ένα πανό που να γράφει «θα πεθάνεις μόνη» ή θα στέλνει θετικά vibes κατά τη διάρκεια της καραντίνας «ο έρωτας που σε περιμένει θα είναι ο πιο αληθινός».

Πέρα όμως απ’ όλα τα αν που θα σε επισκεφτούν και θα σου ζητάνε τα ρέστα θα έχεις να λογοδοτήσεις και σε όλα τα μετέπειτα «θα», που μπαίνουν στη σειρά πάνω στη σκακιέρα σου σαν υπάκουα πιόνια και περιμένουν την επόμενη στρατηγική σου κίνηση.

Θα μπορείς να ξαναταξιδέψεις με την ίδια άνεση που ταξίδευες πριν; Θα μπορείς να διεκδικήσεις όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκες μέχρι σήμερα; Θα μπορείς να ξανακερδίσεις όσα θα χάσεις και όλα όσα θα σου στερήσει το τέλος αυτής της περιπέτειας; Θα μπορέσεις να πάρεις ξανά ρίσκο ή θα αναζητήσεις περισσότερη ασφάλεια; Θα έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους ή θα κλειστείς στο καβούκι σου για να είσαι περισσότερο ψυχικά προετοιμασμένη για ένα επόμενο πιθανό lockdown.

Θα μάθεις να ζεις με λίγα, μόνη, και όσο γίνεται από το σπίτι για να μην έχεις πολλά να χάσεις ή να διακινδυνεύσεις σε ένα επόμενο κύμα έξαρσης ή εξάπλωσης του ίδιου ή άλλου φονικού ιού; Θα μάθεις να ζεις τα πάντα –από τον έρωτα, το φλερτ, το σεξ, την κοινωνική σου ζωή, τα χόμπι σου, την ψυχαγωγία, τις σπουδές, την επαγγελματική σου σταδιοδρομία– από την ασφάλεια της οθόνης σου και με τη βοήθεια της τεχνολογίας; Θα απαλλαγείς ποτέ από τη μάσκα και τα γάντια, ακόμα και όταν τα αφαιρέσεις από πάνω σου – ή στο εξής θα φοβάσαι να αναπνεύσεις και να αγγίξεις (ή να σε αγγίξουν) ελεύθερα;

Με το άγχος να κλιμακώνεται και τις φοβίες σου να πολλαπλασιάζονται σαν την Λερναία Ύδρα, το να μείνεις λίγο ακόμα στο «σπίτι» είναι το μικρότερο δυνατό κακό που θα μπορούσε να σου συμβεί… Καθώς όποιο κι αν είναι το σενάριο για την «επόμενη μέρα». Η δική σου αγωνία θα συμπυκνώνεται σε μία και μόνο απορία:

«Θα μπορέσεις να αφεθείς να ονειρευτείς ξανά;»