Δικαιούμαστε ακόμη να πιστεύουμε, ενωμένοι έστω και μέσω των κλήσεων, πως αξίζει να υπάρχουμε για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει
Ποιός θα μας το' λεγε ότι για να πιούμε μία μπύρα με τους φίλους μας θα' πρεπε να δημιουργήσουμε zoom meeting, ότι θα χρειαζόταν να κάνουμε σύνδεση μέσω skype για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας και πως οι συμφοιτητές μας θα ήταν «στις χαρές μας», στην ορκωμοσία μας, μέσω κλήσης στο messenger; Όλα αυτά που μοιάζουν τόσο ζωντανά ή μάλλον συνηθίσαμε να τα βιώνουμε έτσι, μα στην ουσία είναι τόσο παγερά όσο μας φαίνονταν προ-κορωνοϊού, ελπίζουμε ότι ήρθαν, αλλά όχι για να μείνουν...
Μπορεί η κάμερα του κινητού μας να είναι άπταιστη όμως και πάλι η αίσθηση του «από κοντά» και της παρέας δεν αναπληρώνεται ούτε στο 5% μέσα από τις εφαρμογές και τις συσκευές μας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι φιλίες μας διανύουν την πιο δύσκολη πίστα μέχρι στιγμής. Και ίσως εμείς έχουμε αναθεωρήσει πιο πολύ από ποτέ τις δογματικές μας απόψεις για τις γεωγραφικές αποστάσεις, αν σκεφτούμε ότι έναν χρόνο πριν ήμασταν τελείως κάθετοι πως τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα από κεραίες. Πλεόν καλούμαστε όλοι σε έναν κοινό αγώνα (ίσως τον πιο συλλογικό που δώσαμε ποτέ). Να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου μετ' εμποδίων. Κι εκεί που όλοι είχαμε φτιάξει ήδη τα πανό που θα ξετύλιγε η δεκαμελής παρέα της σχολής στην ορκωμοσία, τελικά παραλάβαμε ολομόναχοι τα πτυχία μας και είπαμε έτσι το στερνό αντίο στους χώρους που τόσο ξεχωριστές εμπερίες ζήσαμε.
Εκεί που ήμασταν σίγουροι πως μετά τις εαρινές εξεταστικές που μόνο βάσανα μας δημιουργούσαν, πως θα ζούσαμε τις ιδανικές διακοπές (που θα τραβούσαν μέχρι τον Σεπτέμβρη, αφού πια δεν είχαμε το βάρος της επαναληπτικής) είδαμε και αυτό το όνειρο να απομακρύνεται. Άλλοι πάλι, αποχαιρέτισαν προς το παρόν το σκεπτικό να απομακρυνθούν αρκετά μακριά γεωγραφικά από τη πόλη τους τραβώντας για άλλα μήκη κυριολεκτικά.
Κι όλα αυτά τα σχέδια είχαν και έχουν ακόμη στο μυαλό μας έναν κοινό παρανομαστή, τους ανθρώπους με τους οποίους θα δραπετεύαμε μαζί από ό,τι μας κρατούσε δέσμιους.
Δέσμιους μπροστά στις τόσες αλλαγές που συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο στον τομέα της εκπαίδευσης και σε άλλους οι οποίες στο ελάχιστο δεν κέρδισαν την εκτίμησή μας αλλά μάλλον τον αποτροπιασμό μας. Στις αλλαγές που σχεδιάζαμε για εμάς δεν θα χωρούσαν αποκλεισμοί, ούτε περιορισμοί όποιου είδους αλλά μόνο όνειρα για τις πιο ωραίες μέρες «από εδώ και πέρα», αφού θα έκλεινε ο κύκλος των σπουδών ή για τους μικρότερους, των πανελληνίων. Αυτό που αξίζει να αναγνωρίσουμε, ακόμη κι αν όλα διαλύονται, είναι πως μπορεί να μπήκαν στον πάγο πολλές επιδιώξεις μας, όμως το γεγονός ότι είμαστε πιο συσπειρωμένοι από ποτέ για χάρη των κοινών σκοπών σαν παρέες αλλά και σαν κοινότητα, αυτό μας δίνει το έναυσμα να συνεχίσουμε να ακροβατούμε στο σχοινί με προορισμό προς όσα μας περιμένουν. Δικαιούμαστε ακόμη να πιστεύουμε, ενωμένοι έστω και μέσω των κλήσεων, πως αξίζει να υπάρχουμε για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει.
