Aντί να επαναπαυόμαστε σε όσα «θα κάναμε» εαν δεν υπήρχε η πανδημία, ας εστιάσουμε σε όσα μπορούμε να χτίσουμε
Χρονομετρούσες για την στιγμή που θα έδινες το τελευταίο σου μάθημα για πτυχίο από τα μέσα του τρίτου έτους, εκμεταλλευόσουν στο έπακρο τις επαναληπτικές εξεταστικές για να βγάλεις τη σχολή στα τέσσερα χρόνια και τώρα που έχεις στα χέρια σου το πολυπόθητο χαρτί που με κόπο, δάκρυα, αίμα και ιδρώτα κέρδισες, αναρωτιέσαι «τι γίνεται από εδώ και πέρα». Ίσως θα ήταν το μόνο φυσιολογικό που θα μπορούσε να σου συμβεί και δεδομένων των συνθηκών τα υπαρξιακά σου ζητήματα να βαράνε κόκκινο, η αβεβαιότητα να έχει γίνει η δεύτερη φύση σου και εσύ να νιώθεις πιο ξεκρέμαστος από ποτέ. Διαφορετικές περίμενες τις εργασιακές συνθήκες μετά την αποφοίτηση, πόσο μάλλον τις ευκαιρίες για περαιτέρω μεταπτυχιακές σπουδές.
Ξεκινώντας με το πιο εκνευριστικό επιχείρημα (του κόσμου), μα παρηγορητικό κατά βάθος, πως δεν είσαι ο μόνος που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, μπορούμε να βρούμε και τα υπόλοιπα.
Σίγουρα περίμενες διαφορετικό τον πρώτο χρόνο μετά το αποχαιρετιστήριο του πανεπιστημίου, κάπου ακόμη πιο μακριά από τη πόλη που σπούδαζες, ίσως χωμένο ανάμεσα σε αιτήσεις για μεταπτυχιακά προγράμματα στην Γαλλία ή τέλος πάντων κάπου πολύ πιο διασκεδαστικά από ό,τι στο σπίτι σου. Η αλήθεια να λέγεται, η καραντίνα σε πέτυχε στην καλύτερη ηλικιακή φάση της ζωής σου. Εκεί που περιμένεις στη γωνία για να αρπάξεις την ευκαιρία να ζήσεις εμπειρίες, να γνωρίσεις κι άλλους συνοδοιπόρους της δικής σου κοσμοθεωρίας, να σπάσεις τη φούσκα σου και να ζήσεις όπως επιτέλους θα ήθελες.
Και τι επιλογές έχεις να διοχετεύσεις την αστείρευτη ενέργεια που χαρακτηρίζει τις ηλικίες (23-30) όταν είσαι κλεισμένος μονίμως μέσα σε τέσσερις τοίχους με κάποιες μικρές εναλλαγές σε σπίτια φίλων ή χαλαρές μα κατά βάθος βαρετές βόλτες;
Το πιο εύκολο θα ήταν να συνεχίσεις να μεμψιμοιρείς για το κακό που μας βρήκε, όμως υπάρχουν ακόμη και σε τέτοιες καταστάσεις οκνηρίας οι άλλες όψεις. Η γη γυρίζει ακόμη και ακόμη συμβαίνουν ωραία πράγματα «εκεί έξω». Εθελοντικές ομάδες που δραστηριοποιούνται (έστω και ψηφιακά), περιβαλλοντικές δράσεις (τις οποίες έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ), διαδικτυακά μαθήματα πάνω σε τέχνες, σεμινάρια που αφορούν διάφορα γνωστικά αντικείμενα (γιατί όχι το δικό σου;).
Μπορείς να εκμεταλλευτείς τις επιλογές που σου δίνει αυτή την περίοδο το διαδίκτυο, ειδικά μέσω των Social media, και να αποτινάξεις για λίγο από πάνω σου όλες αυτές τις ενοχές και τις προσδοκίες για το τι πρόλαβες να κάνεις προ-κορωνοϊού και για όσα σχέδια νοσταλγείς αφού δεν πρόλαβες καν να τους δώσεις σάρκα και οστά. Τη δεδομένη στιγμή αντί να επαναπαυόμαστε σε όσα «θα κάναμε» εαν δεν υπήρχε η πανδημία στη ζωή μας, ας εστιάσουμε σε όσα μπορούμε να χτίσουμε για να τα απογειώσουμε όταν θα βγούμε από όλο αυτό. Τη δημιουργικότητα δεν μπορεί να την εγκλωβίσουν ούτε οι τοίχοι του δωματίου σου.
