O μόνος τρόπος για να βγούμε από αυτό είναι να σκάσουμε τη φούσκα
Αν πριν τον εγκλεισμό κολλούσαμε μία φορά για να πάρουμε την απόφαση για κάτι, η καραντίνα μαζί με τις δικές τις αξίες ήρθε για να μας κάνει πιο αναβλητικούς από ποτέ σε οτιδήποτε σχετίζεται με όνειρα, στόχους, αποφάσεις. Σε οτιδήποτε αφορά το κομμάτι της διεκδίκησης που βάζουμε στον πάγο κάθε φορά που έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο δελεαστικό που μας ξεπερνά. Είτε αφορά μία συναρπαστική ευκαιρία δουλειάς, είτε έναν άνθρωπο που φαντάζει εξίσου συναρπαστικός στα μάτια μας. Θα έχεις παρατηρήσει κι εσύ πως δεν δειλιάζεις μπροστά σε όλα τα πράγματα στη ζωή αλλά κυρίως σε όσα σου ξυπνάνε έντονο πόθο. Κι όπως έχει δείξει η ιστορία, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα, οι επιτυχημένες φιλίες, οι μεγάλοι έρωτες για να κερδίσουμε ουρανούς, απαιτείται κυνήγι.
Η τάση που είχαμε όταν υπήρξαμε παιδιά να κυνηγάμε ό,τι μας έκανε φοβερή εντύπωση από μία πεταλούδα μέχρι τους συμμαθητές μας που μας φαίνονταν ιδιαίτερα ελκυστικοί για παιχνίδια είδαμε ότι ξεθύμανε όσο ανεβαίναμε σε ηλικία. Κι αυτό δικαιολογείται αφού όσο μεγαλώνει κανείς τόσες περισσότερες ανασφάλειες έχει να αντιμετωπίσει, άλλες τόσες φοβίες αποκτά κι άλλο τόσο οι υπαρξιακές του ανησυχίες φουντώνουν. Το ανυπέρβλητο άγχος πριν από μία συνέντευξη για δουλειά, πριν από την προφορική εξέταση μέσω zoom class, πριν από ένα ραντεβού δεν είναι αδικαιολόγητο ούτε αυτό. Πηγάζει από την τάση που έχουμε όλοι μας, άλλοι σε μεγαλύτερο άλλοι σε μικρότερο βαθμό, να βάζουμε σε ένα βάθρο ό,τι είναι απέναντί μας (από μία δοκιμασία μέχρι έναν άνθρωπο) ανεβάζοντας από μόνοι μας τον πήχη της δυσκολίας για το «πώς θα τα πάμε σε αυτό».
Οι προετοιμασίες που κάναμε ένα βράδυ πριν δώσουμε το πρώτο μάθημα στις Πανελλήνιες, αργότερα οι συνεδρίες για να μάθουμε να διαχειριζόμαστε το άγχος που μας καταβάλλει στις εξεταστικές και στις πρώτες συναντήσεις με αυτόν/ή, είδαμε ότι έπεσαν στο κενό όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με όλα αυτά, αφού είχαμε βάλει σε mute την εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας. Αντίθετα, είδαμε εντελώς διαφορετική έκβαση καταστάσεων, μάλιστα ίδιων απαιτήσεων, όταν αποφασίσαμε να δώσουμε μία ευκαιρία σε εμάς. Και ποια είναι αυτή η ευκαιρία;
Ο εσωστρεφής φίλος της παρέας που δεν τολμά να διεκδικήσει «το μερτικό του απ’ τη χαρά» της ζωής και γίνεται στόχος κάθε φορά σε συζητήσεις περί αδιέξοδων σχέσεων, αποτυχημένων συνεργασιών και κατεστραμμένων φιλίων δεν είναι τόσο παθητικός όσο φαίνεται. Η ιδέα της απόρριψης μπορεί να μας κρατήσει στο ίδιο σημείο, υποφέροντας για όσα δεν τολμάμε, για πολλά χρόνια. Δεν είναι τυχαία η φράση πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αν το άγχος της αποτυχίας, ο φόβος της απόρριψης, η αίσθηση ότι δεν είμαστε αρκετοί για κάποιον/α, η ντροπαλότητα ότι δεν θα καταφέρουμε να είμαστε καλοί σε κάτι είναι μηχανισμός που έχουμε αναπτύξει, τότε είναι ελπιδοφόρο ότι αυτό είναι επιλογή στάσης ζωής.
Είδαμε πως όσες φορές καταναγκαστικά έπρεπε να βγούμε από το safe zone για να βοηθήσουμε κάποιον (νομίζοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή πως δεν είμαστε ικανοί για αυτό), όσες φορές κάναμε ένα βήμα κόντρα σε όσα μας πρόσταζαν οι ανασφάλειές μας είδαμε πως μόνο από τους φόβους μας απομακρυνθήκαμε. Το comfort zone υπάρχει σα συνθήκη στο μυαλό του καθένα από εμάς και ο μόνος τρόπος για να βγούμε από αυτό είναι να σκάσουμε τη φούσκα που κατά τα άλλα νομίζουμε ότι μας προστατεύει από απογοητεύσεις, αποτυχίες και χαμένο χρόνο. Μόνο βγαίνοντας από τα όρια που οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε όλα τα φανταστικά μας σενάρια για ενδεχόμενα «Χ».
