Πότε επιτέλους η Πολιτεία και οι Νομοθέτες της θα κάνουν αυτό που πρέπει;
Πάει λίγος καιρός που είδαμε και διαβάσαμε μαρτυρίες ανθρώπων, άλλοι να κατονομάζουν τους θύτες τους κι άλλοι να μοιράζονται ιστορίες με έναν κοινό παρανομαστή, την εμπειρία του βιασμού. Δεν πέρασε αρκετός καιρός από τότε που η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε έναν δρόμο που θα της χρωστάμε ευγνωμοσύνη όλοι μας, μία ολόκληρη ζωή. Μετά ακολούθησαν κι άλλοι, ακούσαμε φρικτές ιστορίες που συνέβησαν ή σωστότερα συνέβαιναν για χρόνια ολόκληρα στον χώρο του Πολιτισμού, του Αθλητισμού και άλλων επαγγελματικών κλάδων. Ιστορίες που έκαναν τους ανθρώπους που τις βίωσαν να σιωπήσουν. Άλλοι για πολλά χρόνια κι άλλοι για πάντα. Γιατί το μετατραυματικό σοκ που υφίσταται κάποιος έχει χαρακτηριστικά κι ένα από αυτά, το βασικότερο, είναι η σιωπή. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που θα έπρεπε να σωπάσουν ή τουλάχιστον να μαρτυρήσουν τις αναίσχυντες πράξεις τους, συνεχίζουν και μας θορυβούν καθημερινά.
Πριν λίγες εβδομάδες, η Ελένη Τοπαλούδη έπαψε να είναι χρονικά το τελευταίο θύμα στη λίστα της πατριαρχίας και τη θέση της πήρε η Κωνσταντίνα από την Μακρινίτσα η οποία πέθανε όταν ο άντρας της μαχαίρωσε εκείνη και τον αδερφό της που προσπάθησε να τη σώσει. Πριν περίπου δύο μήνες διέρρευσαν στα social media οι μαρτυρίες δύο προσαχθέντων παιδιών στη ΓΑΔΑ μετά τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στη Ν. Σμύρνη. Λίγες εβδομάδες μετά ακολούθησε η μαρτυρία μίας κοπέλας πάλι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα όπου περιέγραφε τη σεξιστική επίθεση που δέχτηκε από αστυνομικούς, όταν εκείνη προσπάθησε να προστατεύσει το αγόρι της και πριν λίγες ώρες είδαμε να κυκλοφορεί στα social media ένα νέο βίντεο που μαρτυρά πως η λέξη που τόσο εκνευρίζει κάποιους, η πατριαρχία, τόσο βαθιά ριζωμένη είναι στη κοινωνία μας που μάλλον δεν υπάρχουν ελπίδες να ξεφύγουμε από αυτή.
Όλα αυτά σε μία περίοδο που υποτίθεται ότι το κίνημα metoo είναι πιο ενεργό από ποτέ, σε μία συνθήκη που γνωστοί σκηνοθέτες απασχολούν επιτέλους (!) τον κώδικα και την δικαιοσύνη. Όλα αυτά τα καινούρια περιστατικά συνέβησαν, σε μία εποχή που μας δείχνει με το δάχτυλο για άλλη μία φορά ότι αυτοί που βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση είμαστε όλα τα υποψήφια θύματα και όχι αυτοί που σπείρουν μέσα μας τον φόβο τα βράδια που γυρίζουμε μόνες μας σπίτι μετά τη δουλειά, ή όταν αναγκαζόμαστε να περιμένουμε να πάρουμε ασανσέρ μαζί με τουλάχιστον άλλον έναν άνθρωπο και όχι μόνες μας, ή όταν κατεβαίνουμε από άδεια βαγόνια τρένου για να μπούμε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο, καλύτερα...
Πότε άραγε θα σταματήσουμε να έχουμε προσωπικούς μεταμεσονύκτιους σοφέρ (αδερφούς, φίλους, συντρόφους) ώστε να μας βρίσκει ζωντανές το επόμενο πρωί; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να βασανίζονται από τραυματικές εμπειρίες γυναίκες και άντρες και θα αρχίσουν να φοβούνται τις συνέπειες των πράξεών τους όσοι σκέφτονται πως έχουν δικαίωμα πάνω στα σώματά μας; Πότε επιτέλους η Πολιτεία και οι Νομοθέτες της θα κάνουν αυτό που πρέπει για να θεωρούμε κι εμείς δεδομένο ότι αν στρίψουμε στο επόμενο απόμερο στενό δεν θα βρεθούμε παρενοχλημένες ή νεκρές το επόμενο λεπτό;
