Η Κωνσταντίνα, η Καρολάϊν και τώρα η Γαρυφαλλιά δεν δολοφονήθηκαν από Γεωργιανούς, ούτε από Έλληνες αλλά από γυναικοκτόνους. Γιατί η πατριαρχία (δυστυχώς), δεν έχει σύνορα.
Είναι πολύ πιο εύκολο να πάρουμε την απόφαση να απομακρυνθούμε από φίλους ή παρέες, παρά να κόψουμε επαφές με εκείνον/εκείνη. Στα πλαίσια του έρωτα τα πράγματα ζορίζουν ακόμη περισσότερο μιας και το μονοπώλιο της λογικής μας δεν το έχει αποκλειστικά το μυαλό μας. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν προσπαθείς να αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου και έχει γίνει αναφορά σου πλέον, αρχίζει να εμφανίζει νέα στοιχεία του χαρακτήρα του τα οποία μόνο γοητευτικά δεν είναι. Μάλλον ύποπτα. Όλοι είμαστε γαλουχημένοι (ειδικά όσοι έχουμε μεγαλώσει σ' αυτή τη χώρα) με τις αξίες της υπομονής, της υποχώρησης του μοτίβου «κάνε πίσω», του «κι αν είπαμε μία κουβέντα παραπάνω...».
Ώσπου έρχεται μία στιγμή που οι κουβέντες γίνονται τρεις, μετά ακολουθούν κι άλλες πράξεις οι οποίες επίσης δικαιολογούνται, παρά τον αποτρόπαιο χαρακτήρα τους, και βαπτίζονται από έντυπα ενημέρωσης «κακές στιγμές».
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε πόσο απάνθρωπο είναι να ωραιοποιούνται γυναικοκτονίες από ΜΜΕ και να παρουσιάζονται ως «εγκλήματα πάθους», «τυφλοί έρωτες» και «άτυχες στιγμές». Πάντα απέναντι σε αυτές τις μισάνθρωπες απόψεις, θα βρίσκονται όλοι όσοι μπορούν να σκεφτούν το αυτονόητο: ότι ο έρωτας ούτε βιάζει, ούτε κακοποιεί, ούτε σκοτώνει. Αυτό που αξίζει όμως να δούμε είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την φίλη μας, την αδερφή μας, την μητέρα μας, όποια γνωρίζουμε να ζει μέσα σε μία κακοποιητική σχέση και το χειρότερο... να μην το γνωρίζει. Ο χειριστικός τρόπος που συμπεριφέρονται τύποι αντρών που καθιερώνουν μέσα στη σχέση τους το μοτίβο εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου είναι πάρα πολύ επικίνδυνος καθώς καταφέρνουν να κάνουν το θύμα τους να μη βλέπει μέσα από τα δικά του πιστεύω αλλά παρά μόνο μέσα από του εξουσιαστή του...
Κακιά στιγμή ήταν η ώρα που σε γνώρισε παλιάνθρωπε! Το άλλο ήταν ΦΟΝΟΣ.
— Καίτη Γαρμπή (@KaitiGarbi) July 18, 2021
Θα ταίριαζαν στο σημείο αυτό σαν παρομοίωση οι ήρωες του Μπέκετ στο έργο του «Τέλος Παιχνιδιού». Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον εξουσιαστή Χαμ και τον εξουσιαζόμενο (από τον πρώτο) Κλοβ μπορεί να παραλληλιστεί με αυτή ενός ζευγαριού που ένας «έχει το πάνω χέρι». Με την ίδια λογική που ο Χαμ πείθει τον Κλοβ πως ο έξω κόσμος είναι νεκρός και τον καταδικάζει με την άκρως χειριστική του συμπεριφορά να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μέσα σε ένα δωμάτιο, έτσι και ο χειριστικός σύντροφος απομακρύνει το θύμα του από όλους τους οικείους του, τον πείθει για την αλήθεια των συναισθημάτων του και τελικά το απομονώνει μία για πάντα από όλους, από την ίδια του τη ζωή δηλαδή.
Δεν χρειάζεται να δώσουμε καμία «δεύτερη ευκαιρία» όταν δούμε ότι ο άνθρωπός μας εκδηλώσει ένα παράλογο ξέσπασμα (επειδή είχε άσχημη ημέρα). Δεν είναι αναγκαίο να υπομείνουμε την κτητικότητά του (επειδή είχε κακοπεράσει σε προηγούμενες σχέσεις του και φοβάται για την αξιοπιστία μας). Δεν είμαστε υποχρεωμένες να αποδεχόμαστε τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που γίνονται αιτία για να τον βλέπουμε σε «κακές του στιγμές» οξύθυμο απέναντί μας. Είναι παρανοϊκό ότι πολλοί θεωρούν πως για την ξαφνική αυτή έξαρση των περιστατικών βίας οφείλεται ο εγκλεισμός. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όλοι στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε, όμως, δεν δολοφονήσαμε την γυναίκα μας με καραμπίνα και μετά στοχεύσαμε τον αδερφό της, δεν πνίξαμε τον σύντροφό μας με καμία μπλούζα, δεν γρονθοκοπήσαμε πάνω σε βράχια τον φίλο μας. Όλα αυτά που συνέβησαν όλο αυτό το διάστημα δεν είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης του εγκλεισμού. Πρόκειται για το αλφαβητάρι του πατριαρχικού συστήματος. Και η Κωνσταντίνα, η Καρολάϊν και τώρα η Γαρυφαλλιά δεν δολοφονήθηκαν από Γεωργιανούς, ούτε από Έλληνες αλλά από γυναικοκτόνους. Γιατί η πατριαρχία (δυστυχώς), δεν έχει σύνορα.
