Όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, όλες αυτές οι ιστορίες που κατέληξαν στον θάνατο του ενός, φωσφορίζουν σαν επιγραφές νεον μπροστά μας και μας φωνάζουν ένα πράγμα: φύγε.
Δεν είναι απαραίτητο ότι η επιθυμία για έλεγχο συναντάται μόνο στις συντροφικές σχέσεις. Έχεις ήδη περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής σου μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο που ονομάζεται οικογένεια. Αργότερα δημιούργησες τις πρώτες σου φιλίες ταυτόχρονα με το ξεκίνημα των ερωτικών σου σχέσεων. Σχέσεις που υποτίθεται πως έχουν τον ρόλο να μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Οι οικογενειακές που θα σου προσφέρουν ασφάλεια και αγάπη. Οι φιλικές που θα σε κρατήσουν όρθιο στα δύσκολα και θα βρίσκονται σε μία γωνία στη χαρά σου. Και οι ερωτικές που πρακτικά πρέπει να συνδυάζουν και τις δύο προηγούμενες, συν όλα τα υπόλοιπα που μόνο αυτή η μορφή σχέσης μπορεί να σου δώσει.
Τι γίνεται όμως όταν αισθανόμαστε μέσα σ' αυτές τις σχέσεις μαριονέτες;
Ο έλεγχος είναι κάτι που μάθαμε από πολύ μικρή ηλικία, κυρίως όσοι μεγαλώσαμε στο εγχώριο ελληνικό περιβάλλον. Όλοι είχαμε στο πλευρό μας μία μαμά που μονίμως ανησυχούσε, αγχωνόταν για εμάς, φοβόταν για εμάς και τελικά άθελά της (;) μάλλον μας καταπίεσε, βαπτίζοντάς το αυτό υπεπροστατευτικότητα. Η «Ελληνίδα μάνα» δεν είναι μόνο τρολ στο twitter και στο Instagram, είναι πραγματική περσόνα. Την έχουμε στο πιάτο μας, την κουβαλάμε συμβολικά στις ζακέτες μας, ακούμε τις συμβουλές της και τις αγωνίες της πριν καν απαντήσουμε στη κλήση της. Άραγε, ο έλεγχος που δεχτήκαμε και ακόμα δεχόμαστε μας προστατεύει ή μας ρίχνει ακόμη περισσότερο στον κίνδυνο; Και κάτι ακόμα, αναπαράγεται στις επόμενες σχέσεις μας ή «σταματά εκεί το κακό»;
Έχουμε δει πολλές σχέσεις γύρω μας που η ελευθερία του ενός μάλλον δεν συνεπάγεται ελευθερία και για τον άλλον. Άραγε αυτό να' ναι κατάλοιπο από ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον ή απλώς γούστα; Μάλλον η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο σενάριο. Όταν μιλάμε για ελεγκτικές σχέσεις δεν εννοούμε ότι ο έλεγχος σταματάει στο να τσεκάρεις το κινητό του/της. Παίρνει άλλες διαστάσεις, ανεξέλεγκτες πάντα. Υπάρχουν σχέσεις που βασίζονται σ' αυτό το μοντέλο. Σε αυτόν που επιβάλλει και σε αυτόν που δέχεται, που υπακούει. Και σταματούν αυτές οι σχέσεις συνήθως όταν επιτέλους (!) αυτός που δεχόταν, αρχίζει να αρνείται. Μία ελεγκτική σχέση περιέχει τόνους συναισθηματικών εκβιασμών ενώ στη κορωνίδα με τις συμπεριφορές που συναντά κανείς στο πρόσωπο αυτού που εξουσιάζει βρίσκεται η χειριστική. Μπορεί να βλέπει όλα τα σημάδια αυτός που καταπιέζεται, να τα αναλύει με τις ώρες με τους φίλους της/του. Όμως, το παιχνίδι αυτό παίζεται κυρίως μονόπλευρα και πολύ ύπουλα. Ο χειριστικός/ή σύντροφος θα θολώσει αμέσως τα νερά όταν ψυχανεμιστεί ότι η άλλη πλευρά αρχίζει να διαισθάνεται τι συμβαίνει...
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε καλά και να το πιστέψουμε είναι ότι μία χειριστική σχέση δεν πρόκειται ποτέ να έχει αίσιο τέλος.
Αν είναι η χειριστική σχέση μεταξύ μητέρας-κόρης/γιού θα διαλυθεί οριστικά. Αν είναι αυτή που μοιράζονται φίλοι μεταξύ τους θα διακοπεί βίαια και με πολύ πόνο (από τη μία πλευρά). Κι αν είναι ερωτική ενδεχομένως να λήξει τραγικά. Όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, όλες αυτές οι ιστορίες που κατέληξαν στον θάνατο του ενός, φωσφορίζουν σαν επιγραφές νεον μπροστά μας και μας φωνάζουν ένα πράγμα: φύγε.
