Κι αν η ευτυχία είναι ο προορισμός μας, τότε γιατί το κυνήγι της είναι τόσο μεγάλη πηγή δυστυχίας;
Πουλήθηκαν τόσα βιβλία για να μας καθοδηγήσουν να τη βρούμε, ταλαιπωρήθηκαν τόσοι πρωταγωνιστές για να την φτάσουν, ακούσαμε τόσους ειδικούς να τη παρουσιάζουν ως τον αυτοσκοπό της ζωής, μα είδαμε ότι στη πράξη όσο τη κυνηγούσαμε τόσο απομακρυνόταν. Κι αν η ευτυχία είναι ο προορισμός μας, τότε γιατί το κυνήγι της είναι τόσο μεγάλη πηγή δυστυχίας; Ζούμε σε μία περίοδο που όλα γύρω μας, μας δείχνουν πώς πρέπει να νιώθουμε, ποιές είναι οι κατάλληλες λύσεις για κάθε μας πρόβλημα, πώς να ξεφύγουμε από το άγχος μας αλλά κανείς δεν μας παροτρύνει να βρούμε τις αιτίες πίσω από τις οποίες μας δημιουργούνται τα αρνητικά συναισθήματα. Σήμερα, όλοι προσπαθούν να μας απομακρύνουν όλο και περισσότερο από τα συναισθήματά μας, σπρώχνοντας μας ταυτόχρονα να βρούμε την ευτυχία. Πώς μπορούμε όμως να βρούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους εάν δεν ζήσουμε όλα τα συναισθήματα που παρουσιάζονται μπροστά μας;
Κοινωνικά δίκτυα, εκπομπές, YouTubers, ακολουθούν μία και μοναδική κοινή γραμμή. Συμβουλεύουν να αποφεύγουμε κάθετι που προκαλεί πόνο. Πόσες φορές παρακολουθήσαμε βιντεάκια σε κανάλια γνωστών Ελληνίδων YouTuber που είχαν μεταμορφώσει το στούντιο τους/ σπίτι τους σε δικαστικό μέγαρο των συναισθημάτων; Μήπως είναι λίγο επικίνδυνο ότι άνθρωποι από εντελώς διαφορετικούς κλάδους από αυτόν της ψυχολογίας, καθοδηγούν τόσο κόσμο στο πώς είναι φυσιολογικό να αισθάνεται σε κάθε συνθήκη (π.χ. του χωρισμού, της επανασύνδεσης) και συγκεκριμένα πείθοντάς τον πως πρέπει να πετάει οτιδήποτε του προκαλεί πόνο εστιάζοντας μόνο στη «φωτεινή πλευρά της ζωής»; Είναι δυνατόν η οπτική γωνία ενός ανθρώπου να καλύπτει την κάθε ξεχωριστή περίπτωση σχέσης/ φιλίας/ επαγγελματικής κατάστασης που βιώνουν οι 200.000 θεατές ενός βίντεο; Πόσο σίγουρος είναι ο εκάστοτε YouTuber ότι η σχέση τόσων ανθρώπων εκεί έξω είναι εξίσου προβληματική με τη δική του και πρέπει να πάει για απόσυρση;
Οι σχέσεις είναι ένα αγαπημένο θέμα πολλών ανθρώπων που έχουν βάδην πλέον μέσω του Instagram και του YouTube και τόσων συγγραφέων επίσης. Το ζήτημα είναι πόσο υγιές είναι σε πρώτο επίπεδο το να παίρνεις την ευθύνη να κάνεις προτάσεις βελτίωσης για τη ζωή τόσων διαφορετικών ανθρώπων που σε παρακολουθούν (με κυρίαρχη μία: παράτα ό,τι σε φοβίζει, ό,τι σε ταλαιπωρεί, ό,τι σε δυσκολεύει) και σε δεύτερο επίπεδο πόσο ανθρώπινο είναι το νέο μότο που έχουν εγκαθιδρύσει άνθρωποι με επιρροή πως δεν αξίζει από το χρόνο σου να παλεύεις για να σώσεις τη σχέση σου/ τις φιλίες σου/;
Ακολουθώντας τη πρόταση αυτή αυτομάτως διαλύεται ο σκοπός ζωής της αναζήτησης της ευτυχίας που τόσο εμμονικά προσπαθούν να κάνουν κι εμάς να κυνηγήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να βρει κάποιος την ευτυχία (αν θεωρήσουμε ότι αυτή βρίσκεται σε ένα και μόνο πράγμα για τον καθένα) όταν αποφεύγει τόσο συχνά καταστάσεις που του γεννούν τα πιο δυνατά συναισθήματα; Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι θα έχει πάντα το εισιτήριο στη ζωή του να δραπετεύει από δύσκολες καταστάσεις; Και στο τέλος, πιστεύουμε αλήθεια, πως κάποια στιγμή θα βρούμε την πηγή ευτυχίας που διατυμπανίζουν αποφεύγοντας την ίδια τη ζωή;
