Γιατί κλαίω πιο εύκολα τώρα;
Στην αρχή είδες την περιπέτεια του κορωνοϊού και της καραντίνας σαν μια πρόκληση. Μια δυνατή εμπειρία που θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου. Ύστερα είδες ότι αφορούσε ολόκληρο τον κόσμο και ότι όντως έπαιρνες μέρος σε ένα παγκόσμιο κεφάλαιο ιστορίας και αυτό σου έδινε δύναμη.
Στις μέρες που μεσολάβησαν παρόλο που χιλιάδες άνθρωποι –μεταξύ των οποίων κι εσύ– έβαλαν τη ζωή τους στον πάγο, ο κορωνοϊός συνέχιζε να απειλεί και να καταστρέφει ανθρώπινες ζωές και παράλληλα και πολλά απ’ όσα είχαν με κόπο καταφέρει.
Είτε ανήκεις σε όσους δεν νόσησαν ή που νόσησαν αλλά το ξεπέρασαν ή είχες πολύ δικούς σου ανθρώπους που το βίωσαν, έχεις νιώσει στο πετσί σου τι σημαίνει να απειλείται η ζωή σου και πόσο ευάλωτη κι ευαίσθητη είναι η υγεία σου.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά ίσως στη ζωή σου ένιωσες να είναι ο εαυτός σου μια πιθανή ωρολογιακή βόμβα που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.
Αλλά το ίδιο ένιωθες να ισχύει και για όλους τους άλλους.
Από τη μια στιγμή στην άλλη γίναμε όλοι πιθανά θύματα και πιθανοί θύτες μιας αόρατης απειλής. Μιας απειλής που μπορούσε να κρύβεται παντού. Κι ακόμα χειρότερα να κρύβεται σε σένα, χωρίς καν να το γνωρίζεις.
Κλείστηκες σπίτι. Αλλά αυτό δεν σε έκανε να νιώθεις ασφαλής. Σε κάθε sms και κάθε έξοδο από το σπίτι και σε κάθε επιστροφή στο προσωπικό σου καταφύγιο ένιωθες πως μηδένιζες από την αρχή και κάθε φορά μετρούσες μέρες για να δεις αν αρρώστησες ή όχι, αν κόλλησες ή όχι και φτου κι απ’ την αρχή…
Προσπάθησες να διαβάσεις, να απολαύσεις τις αγαπημένες σου σειρές, το έριξες στην περιποίηση και στην προσωπική φροντίδα αλλά σε ό,τι κι αν έκανες όλα ήταν λες κι είχαν αγγιχτεί από το αόρατο χέρι του κορωνοϊού – ένα χέρι που ούτε πλυμένο είναι ούτε φοράει γάντια.
Το τικ τακ της ωρολογιακής βόμβας άρχισε να χτυπάει μέσα σου και να το ακούς όλο και πιο δυνατά – σαν να κουβαλούσες πάνω σου όλα τα ρολόγια του κόσμου.
Στο μεταξύ έξω η Άνοιξη τον χαβά της… Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ομορφιάς άρχισε να σου φέρνει κυριολεκτικά δάκρυα. Όπως δάκρυα άρχιζαν να αναβλύζουν και με άλλες ανύποπτες αφορμές – ακόμα και τις πιο μικρές. Όταν διάβαζες μια σελίδα από ένα βιβλίο που μιλούσε για καλοκαιρινά στιγμιότυπα. Όταν έβλεπες τα Φιλαράκια να πίνουν καφέ στο Central Perk. Ακόμα κι όταν έβλεπες το Unorthodox ή τις Όρνιθες της Στέγης, υπήρχε μια σκηνή –οποιαδήποτε– που θα μπορούσε να σε κάνει να συγκινηθείς – λίγο πιο πάνω από το φυσιολογικό – καθώς πλέον έχει χαθεί κάθε έννοια και κάθε μέτρο σύγκρισης του τι είναι φυσιολογικό.
Στο μεταξύ… βίωσες ένα εντελώς πρωτόγνωρο Πάσχα αλλά κι άλλες εμπειρίες που απορρυθμίζουν ακόμα περισσότερο τις κάνουλες –ή τα σιντριβάνια– των ματιών σου. Με αποτέλεσμα να νιώθεις αρκετά συχνά ότι «ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι σου». Όταν έπαιρνες τηλέφωνο τη μαμά σου για να σου δώσει τη συνταγή της για τα πασχαλινά τσουρέκια. Όταν πέρσι άκουσες το Χριστός Ανέστη στο μπαλκόνι και φέτος ετοιμάζεσαι να Τον αναστήσεις στις 9. Όταν έμαθες ότι η κολλητή σου κατάφερε να γεννήσει αλλά έβλεπες το μωρό μόνο από φωτογραφίες. Όταν άλλαξες χρόνο με τους φίλους και την οικογένειά σου μέσω ζουμ. Όταν τα θύματα του κορωνοίού παύουν να είναι απλώς νούμερα, αλλά γίνονται ονόματα, δικοί σου άνθρωποι, άνθρωποι που γνωρίζεις, με σάρκα και οστά.
Κακά τα ψέματα οι βιντεοκλήσεις δεν αντικαθιστούν το να πίνεις καφέ με την αδερφή σου. Οι ηλεκτρονικές αγορές δεν συγκρίνονται με το να διαλέγεις, δοκιμάζεις ή χαζεύεις στα μαγαζιά. Το να βλέπεις παράσταση του Εθνικού με τις πιτζάμες σου δεν έχει την ίδια χάρη με το να είσαι στο θέατρο και να νιώθεις την έξαψη των ηθοποιών από κοντά. Το να δουλεύεις από το σπίτι δεν είναι το ίδιο ωραίο αν δεν έχεις τις συναδέλφους να πείτε όλα τα τελευταία gossip για το master chef.
Κι αυτός ο κύριος Τσιόδρας… καλός κι άγιος, λες και σου έκανε για ένα διάστημα κάθε μέρα στις 18.00 μια ένεση ανθρωπισμού, ανθρωπιάς και χαμένης αθωότητας. Με τη ειλικρινή του συγκίνηση και το αυθεντικό τρεμούλιασμα της φωνής, ενσάρκωνε την αγωνία, την ελπίδα αλλά και όλα τα συναισθήματα που ήθελες κι ίσως δεν τολμούσες να εκφράσεις ή να αποδεχτείς ότι ένιωθες.
Τις μέρες της καραντίνας ζούσες εναλλάξ όλα τα στάδια του πένθους και της απώλειας.
Άρνηση: όχι δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Όλα συνεχίζουν κανονικά.
Θυμός: θέλω να τελειώνει όλο αυτό – κι όλο αυτό είναι άδικο.
Διαπραγμάτευση: ίσως να είναι μια ευκαιρία για να βγει κάτι καλό.
Κατάθλιψη: δεν θέλω να δω άλλη ταινία, δεν έχω όρεξη να βγω απ’ το σπίτι.
Αποδοχή: οκ, θα τελειώσει κι αυτό, υγεία πάνω απ’ όλα.
Οι μορφές που βίωσες και συνεχίζεις να βιώνεις ωστόσο τα παραπάνω στάδια εναλλάσσονται, μεταλλάσσονται – λες και τα συναισθήματά σου έχουν γίνει ιοί που ζουν τη μία μετάλλαξη μετά την άλλη.
Το να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου αυτό το διάστημα ίσως να ήταν και η πιο δύσκολη αποστολή – mission impossible. Η κυκλοθυμία, οι ψυχικές διακυμάνσεις, οι συναισθηματικές μεταβολές σε έκαναν να νιώθεις ότι είσαι ανεβασμένη σε roller coaster ή σε τρενάκι του τρόμου. Οι εσωτερικές σου κεραίες έχουν οξύνει όλες σου τις αισθήσεις με αποτέλεσμα όλα να τα βιώνεις στο έπακρο. Είσαι ευερέθιστη κι ευσυγκίνητη, σαν να περιμένεις περίοδο και τις 40 μέρες της καραντίνας σου – με καθυστέρηση μια αιωνιότητα και μια μέρα…
https://www.instagram.com/p/CORnnWunxqI/
Οπότε αν δεν χρειάζεσαι να καθαρίσεις κρεμμύδια για να κλάψεις, αλλά αρκεί το να σπάσεις κατά λάθος ένα ποτήρι την ώρα που το πλένεις, ή να βρεις μια αναπάντητη κλήση του στο κινητό, ή το να δεις ένα αστείο βιντεάκι στο youtube – μην ανησυχείς, δεν έχει χαλάσει ο εσωτερικός κεντρικός πίνακας και οι διακόπτες των συναισθημάτων σου…
Τώρα που νιώθεις ότι όλο αυτό μπορεί να τελειώνει, αλλά επειδή εξακολουθείς και να μην είσαι σίγουρη, ο οργανισμός, το σώμα σου, η ψυχή σου –ο εαυτός σου ολόκληρος– ψάχνει έναν τρόπο να διαχειριστεί όλον αυτόν τον κυκεώνα των συναισθημάτων κι αυτή η πλημμύρα ψάχνει μια διέξοδο… κι αφού τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, feel free to cry… γιατί τώρα που ετοιμάζεσαι να βγεις ξανά έξω, θα χρειαστείς καινούργιο και καθαρό βλέμμα για να δεις τον κόσμο … σαν να τα βλέπεις όλα όχι ξανά, αλλά από την αρχή… για πρώτη φορά!
