Στη προσπάθειά μας να ελέγξουμε τα πάντα, στο τέλος καταλήγουμε να χάνουμε τον εαυτό μας
Το πρώτο πράγμα μόλις νιώσουμε μπερδεμένοι για κάτι είναι να τρέξουμε να το συζητήσουμε με τους κοντινούς μας προτού καν επιβεβαιώσουμε ότι αισθανόμαστε έτσι και γιατί. Αντιμετωπίζουμε φάσεις μέσα στο χρόνο που νιώθουμε παράξενα για τις επιλογές που έχουμε κάνει ή για αυτές που σκεφτόμαστε να κάνουμε ως κάτι πάρα πολύ αγχωτικό, έξω από εμάς, που δεν θα έπρεπε να μας συμβαίνει. Αγνοούμε όμως να το αγκαλιάσουμε και αυτό, να πιστέψουμε ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και «μες στη ζωή» το να νιώσουμε κάποια στιγμή κι εμείς, μπερδεμένοι. Το θέμα μπορεί να αφορά τη δουλειά, τη σχέση μας, τους φίλους μας, μία συνθήκη που πρέπει να πάρουμε θέση, κάτι που μας αφορά άμεσα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Συνηθίζουμε να απομακρυνόμαστε από οτιδήποτε μας δημιουργεί αμήχανα συναισθήματα αφήνοντας τα πράγματα στη μοίρα τους και το χειρότερο: αφήνοντας τον εαυτό μας με πολλά ερωτηματικά. Συνήθως δύο στρατιές ανθρώπων παρατηρούμε μπροστά σε διλήμματα. Όσους αποφεύγουν να τα εξηγήσουν κι αυτούς που τα υπεραναλύουν σε εξίσου καταστροφικό βαθμό. Το overthinking δεν έγινε τώρα τάση, πάντα υπήρχε και ίσως θα έπρεπε να κερδίσει τη πρώτη θέση στο να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Στη δεύτερη θέση έρχεται η υπερανάλυση. Γιατί τόσο στη πρώτη περίπτωση που πρόκειται για μία λούμπα στην οποία πέφτουμε μόνοι μας μέσα, όσο και στη δεύτερη που μας τραβάνε κι άλλοι μαζί τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα.
Διλήμματα, ανασφάλειες και περίοδοι που θα νιώθουμε αναποφάσιστοι θα υπάρχουν πάντα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι ίσως να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους. Θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε όσα πιστεύουμε και κάτι χειρότερο: στη προσπάθειά μας να ελέγξουμε τα πάντα, στο τέλος καταλήγουμε να χάνουμε τον εαυτό μας.
