Αναβάλλεται μετά από 22 χρόνια λόγω κορωνοϊού
Η ανακοίνωση από την οργανωτική επιτροπή του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Αθήνας για την αναβολή του:
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ δεν θα γίνει φέτος...
Δυστυχώς φέτος το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα ακυρωθεί. Σε μια τόσο μεγάλη υπαίθρια συνάντηση , με φαγητό, ποτό και τον ευχάριστο υπό άλλες συνθήκες φεστιβαλικό συνωστισμό, είναι αδύνατον να τηρηθούν οι βασικοί όροι για να προστατέψουμε η μια τον άλλον.
Η ακύρωσή του όμως, δεν σημαίνει ότι το Αντιρατσιστικό παύει να είναι πολιτικά και κοινωνικά επίκαιρο. Το αντίθετο. Για πάνω από μια δεκαετία ζούμε σε "κρίση": στην οικονομία, στο προσφυγικό στη δημόσια υγεία. Κρίσεις που επηρεάζουν άνισα διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, κρίσεις που όχι μόνο καταδεικνύουν αλλά και εντείνουν τις πολλαπλές διακρίσεις, αποκλεισμούς και αντιθέσεις.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι μετανάστες/ριες αντιμετωπίζονται άλλη μια φορά ως "κατώτερες" ζωές. Οι βασικές οδηγίες προστασίας από τον covid -μένουμε σπίτι, πλένουμε τα χέρια μας και δεν συνωστιζόμαστε ακούγονται ως ειρωνεία για όσους και όσες είναι άστεγοι ή υποχρεώνονται να ζουν στα προσφυγικά στρατόπεδα και στα Hot Spot. Εκεί που το "σπίτι" είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα κοντέινερ που το μοιράζονται μία ή δύο οικογένειες ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι μια σκηνή ή μια κατασκευή από χαρτόκουτα τυλιγμένα με νάιλον. Εκεί που το πλένουμε συστηματικά τα χέρια μας δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν υπάρχουν άθλιες υποδομές και ελάχιστες κοινόχρηστες βρύσες για χιλιάδες ανθρώπους. Εκεί που το "δεν συνωστιζόμαστε" ακούγεται τραγικό, όταν σε λίγες εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα βρίσκονται φυλακισμένοι πάνω από 20.000 άνθρωποι όπως στη Μόρια. Αντίστοιχες συνθήκες αντιμετωπίζουν όμως και άλλοι/ες που ζούν σε συνθήκες υποχρεωτικού εγκλεισμού, όπως οι φυλακισμένοι.
Αλλά και για όσους/ες έχουν σπίτι, το "μένουμε σπίτι" είναι διαφορετικό αν αυτό είναι μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στο κέντρο ή μια ευρύχωρη μονοκατοικία στα προάστια. Είναι διαφορετικό και για όσους/ες χάνουν το μεροκάματο που ισοδυναμεί με επιβίωση ή απειλούνται με απόλυση αν δεν πάνε στη δουλειά. Αλλά και για πόσους και κυρίως πόσες άλλες το σπίτι και η οικογένεια δεν αποτελούν χώρους ασφάλειας και προστασίας καθώς είναι διαποτισμένοι με άνισες κοινωνικές σχέσεις, βία και επιθετικότητα που εντείνονται με τον εγκλεισμό.
Σε αυτές τις συνθήκες διευρύνονται οι φυλετικές, έμφυλες και ταξικές αντιθέσεις, εντείνεται η επισφάλεια και η εκμετάλλευση των "από κάτω" ενώ η καταστολή και η ατομική ευθύνη γίνονται τα νέα δόγματα διακυβέρνησης. Σε αυτές τις συνθήκες, αν και δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε όλοι και όλες μαζί στο Φεστιβάλ, θα συνεχίσουμε καθημερινά να βρισκόμαστε στους δρόμους του αγώνα. Αγώνες ενάντια στον ρατσισμό και τον αποκλεισμό, την έμφυλη βία, την εργασιακή επισφάλεια, την λεηλάτηση του περιβάλλοντος, αγώνες για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των "από κάτω".
Το σύνθημα του φετινού Αντιρατσιστικού θα ήταν :
Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η Αντίσταση γίνεται καθήκον.
