Μήπως έχουμε αναλάβει φορτία που μόνο άγχος μας προκαλούν και μόνο δικά μας δεν είναι;
Το' ξερες εσύ ότι οι προτεραιότητες εκτός από το να σου επιστρέφουν χρόνο, σε βγάζουν κι από εξαιρετικά αγχώδεις καταστάσεις; Αν το δεις σφαιρικά, το άγχος μας συνήθως δεν προκύπτει από κάτι που ήδη έχει συμβεί, μία τετελεσμένη κατάσταση, αλλά προκαλείται από όσα περιμένουμε να έρθουν ή πρόκειται εμείς οι ίδιοι να φέρουμε εις πέρας. Σε μία καθημερινότητα που οι ευθύνες είναι το δεύτερό μας όνομα, που οι υποχρεώσεις είναι περισσότερες από τις ώρες μίας μέρας ο χρόνος νιώθουμε να είναι ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος. Έχουμε εντοπίσει όμως τον αληθινό ηθικό αυτουργό του άγχους μας; Μήπως έχουμε αναλάβει φορτία που μόνο άγχος μας προκαλούν και μόνο δικά μας δεν είναι;
H στάση μας να βοηθάμε όσο γίνεται τους γύρω μας αναλαμβάνοντας υποθέσεις άλλων από απλά ψώνια στο σούπερ μάρκετ μέχρι λογαριασμούς μπορεί να μας κάνει περισσότερο φιλεύσπλαχνους και φυσικά να μας κάνει να νιώθουμε ότι προσφέρουμε, ότι είμαστε χρήσιμοι και αλληλέγγυοι, όμως αυτό δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα όρια μας. Διαφορετικά, η όποια θυσία ή πράξη κάνουμε για το καλό άλλων καταλήγει να είναι εις βάρος μας. Η προσφορά και η παροχή οποιουδήποτε είδους βοήθειας σε φίλους, συντρόφους, οικογένεια είναι πραγματικά μία πράξη σπάνια με βάση τα σημερινά δεδομένα, όμως καλό είναι να αναγνωρίζουμε τα δικά μας όρια.
Ακόμη χειρότερο καταλήγει να γίνεται για τη ψυχική μας ισορροπία το να ανεχόμαστε εντελώς άνισες συμφωνίες ή προϋποθέσεις στους χώρους εργασίας μας ή ακόμα και στις σχέσεις μας. Η εκμετάλλευση του ωραρίου ενός εργαζομένου με αφορμή διάφορες ευνοϊκές συγκυρίες, όπως λόγου χάρη η καραντίνα, δεν θα πρέπει όσο περνάει από το χέρι του καθενός να γίνεται αποδεκτή. Καλό και ωφέλιμο για εμάς τους ίδιους πρώτα, πέρα από τις υγιείς συνεργασίες, είναι να διεκδικείται ο χώρος και ο κόπος που καταβάλλουμε. Αντίστοιχα, σε σχέσεις, συγκατοικήσεις ή οποιαδήποτε άλλη μορφή που αναγνωρίζουμε ότι η ζυγαριά ευθυνών/ υποχρεώσεων γέρνει πάντα ως δια μαγείας από τη μία πλευρά (συνήθως τη δική μας,στη προκειμένη περίπτωση) είναι σημαντικό να αποδεσμευόμαστε από πράγματα για τα οποία δεν είμαστε αρμόδιοι μόνο εμείς.
Η διαδικασία να βάζουμε προτεραιότητες διαχωρίζοντας ποια είναι πραγματικά σημαντικά από όσα έχουμε να κάνουμε και ποια δεν ανήκουν καν στις δικές μας αρμοδιότητες είναι σημαντικό να τίθεται σε εφαρμογή στη ζωή μας όσο πιο σύντομα γίνεται ηλικιακά. Το ξεσκαρτάρισμα αυτό που γίνεται σταδιακά μας διδάσκει πολλά περισσότερα, παρά το τίμημα που έχει να βάζουμε όρια στους άλλους δείχνοντας τόσο απόλυτοι, από το να κουβαλάμε βάρη «μακρινών συγγενών» στις πλάτες μας...
